Goed,
ik ga nu nog efkes wat foto's toevoegen aan dedie dat Bert al toegevoegd heeft. We zijn dus naar dien Transalpina-pas aan 't rijden en komen langs dat vervallen industriepark.
Om te beginnen kunt ge hier Bert in zijn astronautenpak zien staan, kijkend op zijn zakhorloge, wachtend op het moment waarop hij zichzelf de lucht zal inschieten dmv de lanceerbasis op de achtergrond.
Hier nog een fotoke om te tonen dat dat ontmantelde industriepark ECHT WEL GROOT was :
Den Bert heeft het al gezegd, wij zijn de eerste die onze afval meenemen. Wie ons was voorgegaan deed dat niet:
Ter info, op dat bord staat wel degelijk dat het verboden is om afval achter te laten. Roemeens laat zich nl. tamelijk goed lezen als ge wat Frans en Italiaans kent.
The Good, The Bad, and The Ugly :
De goede staat vanzelfsprekend in 't midden, maar wie is nu de slechte en wie de lelijke?
Ne keer voorbij het verbodsbord aan het begin van de Transalpina-pas kwamen we na een hoop wegenwerken nog een stukje originele bergweg tegen:
Maar iets verderop was het niks anders meer dan dit :
en dat:
en dan hetzelfde met wat mist erbij:
En Ranca, het dorp waar onze gastmadam een kamer had gereserveerd, zag er zo uit. Een ski-oord in volle ontwikkeling. Om maagpijn van te krijgen.
Club Paradis dus:
De dag erop was het schoon weer, ik ga daarvan nog ??n fotoke publiceren:
Na die pas te zijn afgedaald in tegengestelde richting, reden we verder richting Petrosani over een heel slechte asfaltweg, waar auto's max 30 dierven rijden. Wij met onze allroads hadden er natuurlijk geen last van. Nogmaals, met nen buikschuiver kunde ginder niks gaan doen.
Postkaart van boerterijtje, onderweg naar Petrosani:
De ene godsdienst doet het ginder al beter dan de andere.
Hier een blikken doos:
en hier een luxedoos:
Bedoeling was om tijdens de terugrit over Petrosani te gaan en om dan langs Vulcan te rijden, een lange weg in te slaan die na ettelijke kms doodloopt (richting Valea de Brazi) en dan ginderachter opnieuw een piste op te zoeken. Op de terugweg vanaf Ranca (bovenop de Transalpina) waren drie pistes gepland. Maar er waren die dag ook een gezonde 200km over verharde wegen terug te keren. Volgens mij was het niet mogelijk om zoveel pistes te doen, ééntje - de eenvoudigste - zou de dag al meer dan vol krijgen. Dat was mijn gedacht en misschien had ik dat wat harder moeten verdedigen? Feit is alleszins dat we die eerste piste nooit gevonden hebben.... we zijn wél een berg opgereden, maar weer waren er meerdere splitsingen en wéér liepen alle sporen dood.
Wat ons niet tegenhield van schoon fotokes te trekken:
Hier een schoon voorbeeld van hoe het kan doodlopen:
Maar bon, het was drie uur in de middag en we hadden nog steeds niet het goede spoor. En we moesten nog een gezonde 150km naar Slatina Timis. Als het al niet meer was. En aan max 50 per uur (een hoger gemiddelde gaat echt niet ! ) doet ge daar drie uur over. Als alles vlot gaat.... Maar vlot en rijden gaat in Roemeni? niet tesamen hoor.... Dus pas vijf uur later waren we terug in Slatina. Tegen acht uur dus. Alweer een dik uur in het pikkedonker gereden. En ginder is zwart nog zwart. Zo in de zin van "geen hand voor uw ogen zien". Letterlijk. Zelfs als ge met uw lichten op rijdt. Tel daar nog ettelijke tegenliggers met ferme lampen bij, een weg die kronkelt gelijk een krankzinnige cobra en die bovendien om de haverklap voorzien was van wegenwerken en verkeerslichten en ge snapt dat we op 't einde van de rit weeral redelijk op 't einde van ons Latijn waren.
Dat was onze laatste off-road dag trouwens.
De dag erop begon onze vijfdaagse terugreis, over Hongarije, Kroati?, Slovenië, Italië, Oostenrijk en Duitsland.
De Lotgevallen van de Trei Ape
Re: De Lotgevallen van de Trei Ape
Last edited by Muug on 09 Dec 2018 22:47, edited 1 time in total.
Re: De Lotgevallen van de Trei Ape
Look-alike:
Hertog van Alva:
en
Blackbert:
Hertog van Alva:
en
Blackbert:
Last edited by Muug on 09 Dec 2018 22:49, edited 1 time in total.
Re: De Lotgevallen van de Trei Ape
Op weg naar Petrosani dus. weg in erbarmelijke staat, maar zo is er meer tijd om 't landschap te bewonderen.
Buiten kerken van allerlei strekking hebben ze daar ook flatgebouwen.
Vulcan, industriestadje in een valei, de weg loopt uiteindelijk dood.
Je kan wel over de bergen op onverhard, maar dan moet je de juiste vinden natuurlijk. Juist of niet, 't is wel fijn rijden
Sinds ik hier door die foto's ga bekruipt mij steeds meer het gevoel dat ik terug moet, dat ik het juiste spoor moet gaan zoeken. De weg naar Lindenfeld, via Ilova tot op de Tsarcu geraken en hier, van Vulcan naar Baile Herculane, 'binnendoor'. Een maand eerder op 't jaar, tentje en eten mee, en blijven gaan tot ik 't gevonden heb. Van het ene natuurwonder naar de volgende oude constructie.
We haasten ons dus terug uit de valei en vatten de lange rit naar Slatina aan. De weg is slecht, de omgeving weerom schitterend. 't Is zondag en op zondag komen de mensen hier buiten. In elk dorp waar we doorrijden lopen de straten vol, wordt er gegeten en gedronken, staan er hier en daar kraampjes. We waren al een beetje gewend aan kinderen die zwaaien of dichterbij komen met uitgestoken hand, voor een 'low five'. Maar toen, in dat ene dorp, bovenop het zwaaien van kinderen en tieners horen we ze roepen en juichen, alsof we ... ik weet 't niet. Daarom ook wil ik terug. Om meer tijd te nemen om te stoppen in zo'n dorp, de mensen te ontmoeten. Waarom werden die mensen zo lang verdrukt en op de rand van de afgrond gebracht door hun eigen leiders. Ze verdienen veel beter.
En ze moeten dringend leren rijden. Vanaf Baile Herculane zitten we terug op de E70. De weg slingert een berg op, vrachtwagen op kop. Bijna donker, maar ik stop toch even voor een foto, haal de anderen wel weer bij. De eerstvolgende bocht is een lange blinde rechtse, met een hele rij tegenliggers. En 1 idioot op mijn rijvak die ze allemaal wil inhalen. Verderop zijn er regelmatig werken, beurtelings verkeer. wachten dus, we zetten ons vooraan. En op 't moment dat je dat licht voorbij rijdt komt er zich nog doodleuk een bestelwagen tussenwringen. Of net voor het groen wordt vliegt er een auto langs de rij ... Maar we halen het, en morgen zijn we weg.
Buiten kerken van allerlei strekking hebben ze daar ook flatgebouwen.
Vulcan, industriestadje in een valei, de weg loopt uiteindelijk dood.
Je kan wel over de bergen op onverhard, maar dan moet je de juiste vinden natuurlijk. Juist of niet, 't is wel fijn rijden
Sinds ik hier door die foto's ga bekruipt mij steeds meer het gevoel dat ik terug moet, dat ik het juiste spoor moet gaan zoeken. De weg naar Lindenfeld, via Ilova tot op de Tsarcu geraken en hier, van Vulcan naar Baile Herculane, 'binnendoor'. Een maand eerder op 't jaar, tentje en eten mee, en blijven gaan tot ik 't gevonden heb. Van het ene natuurwonder naar de volgende oude constructie.
We haasten ons dus terug uit de valei en vatten de lange rit naar Slatina aan. De weg is slecht, de omgeving weerom schitterend. 't Is zondag en op zondag komen de mensen hier buiten. In elk dorp waar we doorrijden lopen de straten vol, wordt er gegeten en gedronken, staan er hier en daar kraampjes. We waren al een beetje gewend aan kinderen die zwaaien of dichterbij komen met uitgestoken hand, voor een 'low five'. Maar toen, in dat ene dorp, bovenop het zwaaien van kinderen en tieners horen we ze roepen en juichen, alsof we ... ik weet 't niet. Daarom ook wil ik terug. Om meer tijd te nemen om te stoppen in zo'n dorp, de mensen te ontmoeten. Waarom werden die mensen zo lang verdrukt en op de rand van de afgrond gebracht door hun eigen leiders. Ze verdienen veel beter.
En ze moeten dringend leren rijden. Vanaf Baile Herculane zitten we terug op de E70. De weg slingert een berg op, vrachtwagen op kop. Bijna donker, maar ik stop toch even voor een foto, haal de anderen wel weer bij. De eerstvolgende bocht is een lange blinde rechtse, met een hele rij tegenliggers. En 1 idioot op mijn rijvak die ze allemaal wil inhalen. Verderop zijn er regelmatig werken, beurtelings verkeer. wachten dus, we zetten ons vooraan. En op 't moment dat je dat licht voorbij rijdt komt er zich nog doodleuk een bestelwagen tussenwringen. Of net voor het groen wordt vliegt er een auto langs de rij ... Maar we halen het, en morgen zijn we weg.
Re: De Lotgevallen van de Trei Ape
Meer wereldse zaken, zoals familie en werk, kunnen niet "on hold" blijven staan, ook niet voor ons. Terug naar het westen dus, maar met een omwegje. Wegens geen zin 80? af te dokken voor een paspoort om 200km door Servi? te mogen rijden, gaan we errond.
Grens Roemeni? - Hongarije, late namiddag. Na 't wisselen van wielen/banden, het laden van de soepbus en tot ziens zeggen waren we rijkelijk laat op weg. Misschien ook wel met wat tegenzin.
Net na donker vinden we een hotelleke in Baja. geen kamer voor 3 meer, maar ze hebben een appartementje, voor dezelfde prijs. viel wel mee, uiteindelijk.
Ondanks de keuken zijn we toch uit gaan eten, voor het ronde totaal van 28?, en dan had hij de wisselkoers nog naar boven afgerond.
Hier is er geen vignet nodig voor de snelweg. Aangezien het hier ook z??r plat is gaan we die nemen, tot aan de eerste heuvels. Splinternieuw, redelijk leeg, en met tolkabientjes. Soit. De gravelweg ernaast ziet er goed uit, maar we hebben een afspraak in Zagreb, vanavond, gaaaz dus.
Osijek, (10x zoom aan 120. ) Net als in 't zuidelijkere Vukovar moet het hier niet prettig geweest zijn, tijdens de oorlog.
Bij Dakovo van de snelweg af, en door de heuvels richting Pakrac
Eerst lijken de dorpen erg op die in Roemeni? en Hongarije, eenheidsworst op een rij.
Stilaan wordt het meer open, individueler
Pozega: niet mis, de missen ook niet, prima pizza.
Buikje vol, zonneke op de bol, slingerend asfalt, niks aan de hand
In 't vorige dorp leek er iets 'anders' te zijn, veel recente huisjes, allemaal dezelfde. In 't volgende viel er nog iets op
Nog voor we Pakrac bereikten was de vakantiestemming verdrongen door een minder prettige gedachte. Beelden uit oorlogsgebied zien is 1 ding. Ze zelf kunnen maken, al is het 17 jaar na de feiten, is toch iets anders.
Mooi, niet?
Wacht, even omdraaien.
Het monument herdenkt en legereenheid. Het bordje waarschuwt voor mijnen...
Grens Roemeni? - Hongarije, late namiddag. Na 't wisselen van wielen/banden, het laden van de soepbus en tot ziens zeggen waren we rijkelijk laat op weg. Misschien ook wel met wat tegenzin.
Net na donker vinden we een hotelleke in Baja. geen kamer voor 3 meer, maar ze hebben een appartementje, voor dezelfde prijs. viel wel mee, uiteindelijk.
Ondanks de keuken zijn we toch uit gaan eten, voor het ronde totaal van 28?, en dan had hij de wisselkoers nog naar boven afgerond.
Hier is er geen vignet nodig voor de snelweg. Aangezien het hier ook z??r plat is gaan we die nemen, tot aan de eerste heuvels. Splinternieuw, redelijk leeg, en met tolkabientjes. Soit. De gravelweg ernaast ziet er goed uit, maar we hebben een afspraak in Zagreb, vanavond, gaaaz dus.
Osijek, (10x zoom aan 120. ) Net als in 't zuidelijkere Vukovar moet het hier niet prettig geweest zijn, tijdens de oorlog.
Bij Dakovo van de snelweg af, en door de heuvels richting Pakrac
Eerst lijken de dorpen erg op die in Roemeni? en Hongarije, eenheidsworst op een rij.
Stilaan wordt het meer open, individueler
Pozega: niet mis, de missen ook niet, prima pizza.
Buikje vol, zonneke op de bol, slingerend asfalt, niks aan de hand
In 't vorige dorp leek er iets 'anders' te zijn, veel recente huisjes, allemaal dezelfde. In 't volgende viel er nog iets op
Nog voor we Pakrac bereikten was de vakantiestemming verdrongen door een minder prettige gedachte. Beelden uit oorlogsgebied zien is 1 ding. Ze zelf kunnen maken, al is het 17 jaar na de feiten, is toch iets anders.
Mooi, niet?
Wacht, even omdraaien.
Het monument herdenkt en legereenheid. Het bordje waarschuwt voor mijnen...
Re: De Lotgevallen van de Trei Ape
Bon,
gasten,
ik denk dat dit de langste reistopic aller tijden aan het worden is. Althans op dit forum.
Maar mooie liedjes duren niet lang (hoewel....
http://www.youtube.com/watch?v=odGvIh63sOY )
dus er mag hier ne keer een einde aan komen.
Vandaar dat ik de laatste dagen van onze reis, de terugreis, hier efkes fotogeniek ga neerzetten. De helft van de lol gaat ge wel mankeren, we hebben niet van ?lles foto's genomen, hoewel.... , maar da's uw eigen fout, ge had maar moeten meekomen. We zijn trouwens al in onderhandeling met Ewan McGregor, diene zijn filmploeg en al zijn secretaressen zijn te huur, dus over onze volgende reis gaan we een tiendelige dvd-reeks uitbrengen (??n interessante dvd, de rest bloopers...)
Allez hop, we beginnen eraan :
Deze foto is getrokken enkele uren nadat we die met kogelgaten besproeide dorpen waren doorreden. We staan hier op de hoek van een parking van een grootwarenhuis. Zoals u ziet maken ze hier nog gebruik van duidelijk verstaanbare woorden, en geen eufemismen. Een grootwarenhuisketen heet hier dus gewoon "Konzum". Kwestie van goed te verstaan wat de bedoeling is. Den Blackbert is druk bezig te bellen of te smssen met ne Kroaat van Zagreb, enen die 'm leren kennen heeft via het Adventure Riders-forum. Bert zit daar meer op dan op zijn WC (op dat forum bedoel ik...)
Het was hier zo staande dat we trouwens tot de interessante ecomonisch-sociologische constatatie kwamen dat de kloof tussen arm en rijk hier veel kleiner was dan in pakweg Roemeni?. Ginder zag je stokoude Dacia's naast de nieuwste Audi A5, hier zie je enkel goedkope middenklasse wagens zonder opties... iedereen even rijk dus, of even arm, ??n van de neveneffecten van die duistere oorlog van nog niet zo lang geleden.
Na een toch weer behoorlijk lange rit komen we alsnog in Zagreb aan. Dit is dus de skyline van Zagreb. Iedereen herkent dit?
Ginder was er via internet een kamer gereserveerd. GPS bracht ons feilloos tot bij het hotelleke. Dat geen plaats meer had want Bert was ??n dag te laat geweest met zijn confirmatiemail. Duh, onze KTMs hebben geen Wi-Fi zenne ! Dus efkes in de GPS gekeken naar hotels in de buurt, ge kent dat wel. Efkes gokken, dan efkes verkeerd rijden en dan waren we er. Het Zagreb-hotel. Een oud beest van uit den tijd dat Communisme nog een schoon edel woord was. Kleine kamers, toch voor drie motards.... Cotthem's neus ergens ter hoogte van mijn tenen, en zijn tenen lagen ergens ter hoogte van de badkamer... Bert daarentegen zat met zijn tenen omzeggens in de kast...
Hier een fotoke van de receptie. Geef toe, dat riekt naar documentaires over vervlogen tijden:
Op de volgende foto ziet ge het snoetje van Damir, de Kroaat. Systeemingenieur die just bij MickeySoft getekend had. De avond ervoor was hij naar ons hotel gekomen en had hij ons naar een grillrestootje geleid. Cotthem en ik op de KTM, Bert ook, op de zijne. Damir op een Bemeweke. Damir was een braaf manneke, maar wel ene met straffe verhalen. Was al in Rusland per moto op reis geweest en zo. Hij verstond die taal en sprak ze ook een beetje, en da's blijkbaar toch een goeie troef voor als ge naar ginder wilt gaan en niet in de zak gezet wilt worden. Afin soit, na het eten zijn we dan naar het centrum gereden, hebben er wat gedronken, gestaard - alweer - naar de godverdomd schone vrouwen, wijven en meiskes die er daar rond fladderen (waarom vindt ge in een stad toch altijd zoveel meer schoon vrouwvolk dan op den buiten?) En dan zijn we gaan maffen. Was echt wel nodig....
De foto is trouwens 's ochtends nadien getrokken, op het terraske waar Damir vaste klant was. Daar heeft Bert de plannen en de route om Kroatie uit te rijden besproken.
Bon, moest er iemand zich afvragen waarom de Katholieke kerk altijd minder en minder volk trekt, wel, dan ziet u het hier het antwoord:
(spoiler : het antwoord staat geheel onderaan deze post)
Een tijd later passeerden we dan de grens met Sloveni?. Zoals gewoonlijk moesten we daar onze pas tonen. Kwestie van te controleren of we met onze helm op, met onze helmmuts op, met onze zonnebril op, met onze baard van drie weken, wel geleken op die pasfoto.... Gelijk hoe, hier was er dus voor den eerste keer ne slimmen douanier die snapte dat hij dat beter kon controleren als we onze helm afzetten...
Sloveni? is klein Oostenrijk. Of nog : Oostenrijk maar dan zonder de kommerz. Dus w?l schattige huisjes, mooie tuintjes, toffe wegen, besneeuwde bergen om Leo! bij te roepen.... maar godzijdanknogantoe zonder de kotsverwekkende massatoerisme-geori?nteerde souvenierwinkelkes waarmee elke Oostenrijkse straat mee geplaveid is.
Enige foto's om die bewering te staven:
Dit was bijna het eerste gebouw na de grenspost met Slo. Da's duidelijk een teken dat ze beschaafd zijn. En weten wat Westerse luxe is.
Riep iemand "Dit is precies Oostenrijk!"?
Nog eentje:
en nog ne skyline:
Ook hier is WO2 trouwens gepasseerd: Kobaric.
Allemaal de hoed of pet afnemen en nederig het hoofd buigen aub.
En dan wordt het weer tijd voor iets ludieks. Op een gegeven moment stuurde reislijder Blackbert (Zwarten Blakkie) ons door dit natuurpark:
Het werd oa gekenmerkt door prachtig blauw water dat kolkte doorheen prachtig uitgesleten kloven:
Maar den Bert moest dit lyrisch schouwspel natuurlijk weer verbrodden met zijn amateuristisch toneelspel. Ziehier zijn performance van aangespoelde en uitgehongerde schipbreukeling:
Maar dra had hij alweder een andere rol te spelen, rarara, welk soort vis hij hier imiteert!
Kan iemand mij dit verkeersbord uitleggen aub? Ik versta geen sloveens.
LEEEEEEEEOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO!
U ziet hier nummer 42. Ze beginnen bij 50 en eindigen bij ??n. Rare manier om haarspeldbochten te nummeren zeg ik u.
Wat natuurschoon:
Het moet gezegd, het heeft enkele minuten geduurd eer ik doorhad dat dit de naam van de Col was...
Trapke op?
Jawel, naar een Russische kapel, opgebouwd door Russische krijgsgevangenen, in WO-1, ter nagedachtenis van enkele honderden collega's die onder neerstortend puin waren omgekomen tijdens het verbeteren van die bergpas.
En na die afdaling was het weer tijd voor een ludiek moment. Deze oranje kwibus was dolenthousiast een autostradeoprit opgedraaid. Na 200m viel het hem op dat zijn collega's hem niet volgenden. De langzaam vallende euro raakte toen pas bodem: Blakkie had gezegd dat ze nergens autostrade gingen oprijden. De oplossing? Goed uit uw doppen kijken en dan tegen de richting in terug naar de uitgang van de ingang rijden...
Opnieuw een zeer typerend beeld voor dit avontuur: een pas die we niet kunnen bereiken... deze keer in Itali?. Nu, zo'n bordje houdt ons normaal niet tegen, maar we hadden net een landrover vol carabinieri naar boven zien rijden...
Dan maar via een lange lange omweg naar de Grosglochner, een oerklassieker waar menig huisvader met zijn kroost naar toe is gereden. Ginder h??l vanachter om de hoek ziet ge een stukske.
Hier heb je een overzichtje van die smeltende Dame Blanche.
Tegen dat we dien berg over waren (jaja, KTM kan ?ber alles !) was het natuurlijk weeral pikkedonker. Cotthem heeft op die reis eigenlijk niet zoveel gezien. 't eerste en 't beste hotelleke dat we tegen kwamen had gelukkig kamers vrij. B?renwirt was de naam, en dat was precies zo heel toevallig een heus motorhotel. M?t volledig uitgeruste motorkamer (afin, garage)
Die vage vertikale vlek is trouwens ??n van de betere performances van den Bert
Ziezo. En de dag erop was het autostradedag. Oostenrijk uit, Duitsland in. Autostrade op, autostrade af. Tegen elf uur 's avonds waren we ter hoogte van Brussel. En natuurlijk was het aan 't zeikregenen.... Home, wet home....
spoiler : omdat de mensen het verdekke beu zijn om altijd weer dien berg op te stappen tiens!
gasten,
ik denk dat dit de langste reistopic aller tijden aan het worden is. Althans op dit forum.
Maar mooie liedjes duren niet lang (hoewel....
http://www.youtube.com/watch?v=odGvIh63sOY )
dus er mag hier ne keer een einde aan komen.
Vandaar dat ik de laatste dagen van onze reis, de terugreis, hier efkes fotogeniek ga neerzetten. De helft van de lol gaat ge wel mankeren, we hebben niet van ?lles foto's genomen, hoewel.... , maar da's uw eigen fout, ge had maar moeten meekomen. We zijn trouwens al in onderhandeling met Ewan McGregor, diene zijn filmploeg en al zijn secretaressen zijn te huur, dus over onze volgende reis gaan we een tiendelige dvd-reeks uitbrengen (??n interessante dvd, de rest bloopers...)
Allez hop, we beginnen eraan :
Deze foto is getrokken enkele uren nadat we die met kogelgaten besproeide dorpen waren doorreden. We staan hier op de hoek van een parking van een grootwarenhuis. Zoals u ziet maken ze hier nog gebruik van duidelijk verstaanbare woorden, en geen eufemismen. Een grootwarenhuisketen heet hier dus gewoon "Konzum". Kwestie van goed te verstaan wat de bedoeling is. Den Blackbert is druk bezig te bellen of te smssen met ne Kroaat van Zagreb, enen die 'm leren kennen heeft via het Adventure Riders-forum. Bert zit daar meer op dan op zijn WC (op dat forum bedoel ik...)
Het was hier zo staande dat we trouwens tot de interessante ecomonisch-sociologische constatatie kwamen dat de kloof tussen arm en rijk hier veel kleiner was dan in pakweg Roemeni?. Ginder zag je stokoude Dacia's naast de nieuwste Audi A5, hier zie je enkel goedkope middenklasse wagens zonder opties... iedereen even rijk dus, of even arm, ??n van de neveneffecten van die duistere oorlog van nog niet zo lang geleden.
Na een toch weer behoorlijk lange rit komen we alsnog in Zagreb aan. Dit is dus de skyline van Zagreb. Iedereen herkent dit?
Ginder was er via internet een kamer gereserveerd. GPS bracht ons feilloos tot bij het hotelleke. Dat geen plaats meer had want Bert was ??n dag te laat geweest met zijn confirmatiemail. Duh, onze KTMs hebben geen Wi-Fi zenne ! Dus efkes in de GPS gekeken naar hotels in de buurt, ge kent dat wel. Efkes gokken, dan efkes verkeerd rijden en dan waren we er. Het Zagreb-hotel. Een oud beest van uit den tijd dat Communisme nog een schoon edel woord was. Kleine kamers, toch voor drie motards.... Cotthem's neus ergens ter hoogte van mijn tenen, en zijn tenen lagen ergens ter hoogte van de badkamer... Bert daarentegen zat met zijn tenen omzeggens in de kast...
Hier een fotoke van de receptie. Geef toe, dat riekt naar documentaires over vervlogen tijden:
Op de volgende foto ziet ge het snoetje van Damir, de Kroaat. Systeemingenieur die just bij MickeySoft getekend had. De avond ervoor was hij naar ons hotel gekomen en had hij ons naar een grillrestootje geleid. Cotthem en ik op de KTM, Bert ook, op de zijne. Damir op een Bemeweke. Damir was een braaf manneke, maar wel ene met straffe verhalen. Was al in Rusland per moto op reis geweest en zo. Hij verstond die taal en sprak ze ook een beetje, en da's blijkbaar toch een goeie troef voor als ge naar ginder wilt gaan en niet in de zak gezet wilt worden. Afin soit, na het eten zijn we dan naar het centrum gereden, hebben er wat gedronken, gestaard - alweer - naar de godverdomd schone vrouwen, wijven en meiskes die er daar rond fladderen (waarom vindt ge in een stad toch altijd zoveel meer schoon vrouwvolk dan op den buiten?) En dan zijn we gaan maffen. Was echt wel nodig....
De foto is trouwens 's ochtends nadien getrokken, op het terraske waar Damir vaste klant was. Daar heeft Bert de plannen en de route om Kroatie uit te rijden besproken.
Bon, moest er iemand zich afvragen waarom de Katholieke kerk altijd minder en minder volk trekt, wel, dan ziet u het hier het antwoord:
(spoiler : het antwoord staat geheel onderaan deze post)
Een tijd later passeerden we dan de grens met Sloveni?. Zoals gewoonlijk moesten we daar onze pas tonen. Kwestie van te controleren of we met onze helm op, met onze helmmuts op, met onze zonnebril op, met onze baard van drie weken, wel geleken op die pasfoto.... Gelijk hoe, hier was er dus voor den eerste keer ne slimmen douanier die snapte dat hij dat beter kon controleren als we onze helm afzetten...
Sloveni? is klein Oostenrijk. Of nog : Oostenrijk maar dan zonder de kommerz. Dus w?l schattige huisjes, mooie tuintjes, toffe wegen, besneeuwde bergen om Leo! bij te roepen.... maar godzijdanknogantoe zonder de kotsverwekkende massatoerisme-geori?nteerde souvenierwinkelkes waarmee elke Oostenrijkse straat mee geplaveid is.
Enige foto's om die bewering te staven:
Dit was bijna het eerste gebouw na de grenspost met Slo. Da's duidelijk een teken dat ze beschaafd zijn. En weten wat Westerse luxe is.
Riep iemand "Dit is precies Oostenrijk!"?
Nog eentje:
en nog ne skyline:
Ook hier is WO2 trouwens gepasseerd: Kobaric.
Allemaal de hoed of pet afnemen en nederig het hoofd buigen aub.
En dan wordt het weer tijd voor iets ludieks. Op een gegeven moment stuurde reislijder Blackbert (Zwarten Blakkie) ons door dit natuurpark:
Het werd oa gekenmerkt door prachtig blauw water dat kolkte doorheen prachtig uitgesleten kloven:
Maar den Bert moest dit lyrisch schouwspel natuurlijk weer verbrodden met zijn amateuristisch toneelspel. Ziehier zijn performance van aangespoelde en uitgehongerde schipbreukeling:
Maar dra had hij alweder een andere rol te spelen, rarara, welk soort vis hij hier imiteert!
Kan iemand mij dit verkeersbord uitleggen aub? Ik versta geen sloveens.
LEEEEEEEEOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO!
U ziet hier nummer 42. Ze beginnen bij 50 en eindigen bij ??n. Rare manier om haarspeldbochten te nummeren zeg ik u.
Wat natuurschoon:
Het moet gezegd, het heeft enkele minuten geduurd eer ik doorhad dat dit de naam van de Col was...
Trapke op?
Jawel, naar een Russische kapel, opgebouwd door Russische krijgsgevangenen, in WO-1, ter nagedachtenis van enkele honderden collega's die onder neerstortend puin waren omgekomen tijdens het verbeteren van die bergpas.
En na die afdaling was het weer tijd voor een ludiek moment. Deze oranje kwibus was dolenthousiast een autostradeoprit opgedraaid. Na 200m viel het hem op dat zijn collega's hem niet volgenden. De langzaam vallende euro raakte toen pas bodem: Blakkie had gezegd dat ze nergens autostrade gingen oprijden. De oplossing? Goed uit uw doppen kijken en dan tegen de richting in terug naar de uitgang van de ingang rijden...
Opnieuw een zeer typerend beeld voor dit avontuur: een pas die we niet kunnen bereiken... deze keer in Itali?. Nu, zo'n bordje houdt ons normaal niet tegen, maar we hadden net een landrover vol carabinieri naar boven zien rijden...
Dan maar via een lange lange omweg naar de Grosglochner, een oerklassieker waar menig huisvader met zijn kroost naar toe is gereden. Ginder h??l vanachter om de hoek ziet ge een stukske.
Hier heb je een overzichtje van die smeltende Dame Blanche.
Tegen dat we dien berg over waren (jaja, KTM kan ?ber alles !) was het natuurlijk weeral pikkedonker. Cotthem heeft op die reis eigenlijk niet zoveel gezien. 't eerste en 't beste hotelleke dat we tegen kwamen had gelukkig kamers vrij. B?renwirt was de naam, en dat was precies zo heel toevallig een heus motorhotel. M?t volledig uitgeruste motorkamer (afin, garage)
Die vage vertikale vlek is trouwens ??n van de betere performances van den Bert
Ziezo. En de dag erop was het autostradedag. Oostenrijk uit, Duitsland in. Autostrade op, autostrade af. Tegen elf uur 's avonds waren we ter hoogte van Brussel. En natuurlijk was het aan 't zeikregenen.... Home, wet home....
spoiler : omdat de mensen het verdekke beu zijn om altijd weer dien berg op te stappen tiens!
Last edited by Muug on 09 Dec 2018 23:19, edited 1 time in total.
Re: De Lotgevallen van de Trei Ape
]Meer op ADVrider dan op 't WC? Hmm, ik heb ne laptop.
Dat bordje? Opgepast, na de volgende 8km zijt ge zo draaiachtig dat ge spontaan van uwe moto kunt vallen.
Die 8km, of toch een stukske
omhoog
omlaag
De omweg.
zo duurt het natuurlijk wel iets langer.
naar de Grosglockner
effe achterom kijken
Blij dat ik erbij mocht zijn, bedankt jongens. En vooral bedankt aan Sr. voor alle tijd en werk die je erin gestoken hebt.
Ik ga nog ne keer terug in die richting, zeker weten.
Dat bordje? Opgepast, na de volgende 8km zijt ge zo draaiachtig dat ge spontaan van uwe moto kunt vallen.
Die 8km, of toch een stukske
omhoog
omlaag
De omweg.
zo duurt het natuurlijk wel iets langer.
naar de Grosglockner
effe achterom kijken
Blij dat ik erbij mocht zijn, bedankt jongens. En vooral bedankt aan Sr. voor alle tijd en werk die je erin gestoken hebt.
Ik ga nog ne keer terug in die richting, zeker weten.
Re: De Lotgevallen van de Trei Ape
Ik heb al veel meegemaakt . Oorlogen, milieurampen, horror, psychopatische situaties, maar Roemenie was toch wel de schoonste film tot hiertoe .
Het zal al een ferme reis/gezelschap moeten zijn om dit nog te kunnen overtreffen . (Paul Sr, Paul Jr, Bert...aaiiloufjoee)
De werkelijke reis ligt al ver achter ons, de virtuele fotoreis is nu ook gedaan .
Het volgende off-road avontuur(tje) komt langzaam dichterbij .
WALES (March Moon Rally 2010) en gelukkig weer met dezelfde idioten en nog andere pippo?s die ondertussen een vertrouwd gezicht zijn .
Ik kijk er naar uit gelijk een kind naar sinterklaas .
En ondertussen weer dromen en goegelen (en sparen ) voor een ander groot reisprojectje .
-Ijsland?
-Noordkaap via off-road langs de fjorden?
-Marokko ?
-Ex-joegoeslavie ?
-Mount arrat ?
-Efkes de ligurische/assieta/sommeleir/parpaillon nog nekeer maar dan rechtstaand
-Spanje/Portugal in nikidc-stijl?
-toerke rond de middellandse zee?
-Tunesi??
-Ardennen?
-Oekra?ne?
-Turkije (het Arabische deel dan)?
-?.
Ik heb nog veel plaats op mijn kofferkes voor landstickerkes te plakken
Re: De Lotgevallen van de Trei Ape
You rang my Lord?Blij dat ik erbij mocht zijn, bedankt jongens. En vooral bedankt aan Sr. voor alle tijd en werk die je erin gestoken hebt.
Ik ga nog ne keer terug in die richting, zeker weten.
Ik was vereerd te mogen supporteren = ondersteunen. Jullie hebben niet alleen off-road gereden, maar ook deelgenomen aan het Roemeense plattelandsleven in de streek waar ik me al 22 jaar thuis voel. Het was nog op het oude forum denk ik dat het magische woord "Roemeni?" me deed reageren: "daar wil ik bij zijn".
Heel knap waren de nieuwe stafkaarten van de ruime streek opgesteld door Enduromania, met hoogtelijnen, een coordinatenraster per minuut, en de al dan niet weggespoelde pistes, paadjes, keihopen...Met Google Earth en mapsource was het in mekaar knutselen van de routes heel plezant, af en toe een waypoint moest volstaan als ge de piste vlot op de "satelietbeelden" kon volgen. Mijn raadgevers had ik zorgvuldig gekozen: boswachters, houthakkers, herders uit de wijde omgeving. Toen we in april enkele routes te voet checkten, waren toch wat paadjes onbegaanbaar... De raadgevers lachten het weg: hier vliegen ze over....ze hadden er al genoeg hard-enduro/trialisten zien passeren... Ocharme: met KTM's en Tener?'s van 200kg ging het moeizaam. Op sommige plaatsen waren de paadjes vermenigvuldigd, en was navigatie niet eenvoudig. In oktober is het ook vlug donker in het bruine beren bos...
Elke avond was het al pikdonker als een gegrom uit de bergen hun aankomst in het dorp vooraf ging. Poeh, doel niet bereikt, niet te doen , maar wat een mooie rit morgen langs een andere kant het spookdorp Lindenfeld proberen te vinden
Ik had de routes veel te lang gemaakt,, beter geschikt voor die lichte enduro's. Maar ze konden zich perfect orienteren, de rit inkorten, en ze waren nooit "verloren"
Bert, Vanja, Paul, als ge terug die richting uitgaat..., laat een seintje! Mogelijk ben ik juist daar als jullie aankomen
Re: De Lotgevallen van de Trei Ape
en hop, nu staat heel het verslag hier ook online.
Re: De Lotgevallen van de Trei Ape
Hmm, ik krijg al goesting.
grease up your baby for a ball on the hill
Re: De Lotgevallen van de Trei Ape
die verslagen zijn echt wel tof ipv alleen een naam en een plek op de landkaart, kan ik me dank zei de foto's beelden bij voorstellen, het moet daar sober maar nog echt echt naturel zijn.
Zelf zou ik zulke grote avonturen niet aandurven (ook niet de geschikte moto ) maar dromen mag zeker? Afentoe eens een link naar adventurerider - foto's en mijne mond valt weer open
Doe zo verder, dan zie ik nog wat van de wereld
Zelf zou ik zulke grote avonturen niet aandurven (ook niet de geschikte moto ) maar dromen mag zeker? Afentoe eens een link naar adventurerider - foto's en mijne mond valt weer open
Doe zo verder, dan zie ik nog wat van de wereld
sig nature
Re: De Lotgevallen van de Trei Ape
Allez, efkes mijn verloren foto's weer online gebracht.
Re: De Lotgevallen van de Trei Ape
Waarvoor dank Een vol decennium geleje Motorpraatte ik nog niet mee, maar had elders wel eens wat horen vliegen over het uitstapje van dit trio naar ex-Tsjaoetsjeskoe-country.
Met stijgend respect en gelijkoplopende zjaloezie dit subliem verslagske verorberd
En PH4 ... weet iemand hoe het met die schitterende mens gaat tegenwoordig ?
TE is nooit goe ... alleen in TEgoei en TEvreden ......................................... en TEquilla