Bestemming: Montenegro (of daar ergens in de buurt)

[laouen]

kheb mij trouwens die softluggage besteld, ze zit in de post as we speak

ge gaat er geen spijt van krijgen! En die dingen zijn echt multifunctioneel en werken bter dan valdoppen

[kirikoe]

Langs de Walchensee hebben we trouwens een mooi klein en rustig berg- (na ja, eerder stevige heuvel-) pasje genomen. Een smalle weg, door mooie natuur en amper verkeer. Dat laatste heeft waarschijnlijk wel wat te maken met het feit dat het om een tolweg gaat. 5 euro voor 2 motoren. Maar de rit is wel de moeite.
Doordat we zo laat vertrokken zijn 's ochtends zijn we op deze tweede dag niet zo ver geraakt als we gehoopt hadden, maar we zijn niet gehaast dus dat is geen probleem.
In Zell am Ziller wandelen we eerst wat rond in het kleine maar gezellige centrum en slaan we ook nog even wat proviand in voor de volgende dag. De lokale (en eerste van een heleboel) Spar levert voornamelijk veel water. Want door de warme temperaturen hebben we behoorlijk wat gedronken onderweg. De zabberzakjes waren 's middags al bijgevuld en tegen de avond was dat opnieuw nodig.
De avond wordt afgesloten in de bar van de camping met een pizza en nog een laatste blik op de geplande route voor de volgende dag. Het belooft in elk geval een fijn stuurdagje te worden.

Kan je eens aangeven waar dat pasje is . We komen daar in september ook in de buurt op weg naar de Dolemieten . Dank je wel

[petervdc]

ge gaat er geen spijt van krijgen! En die dingen zijn echt multifunctioneel en werken bter dan valdoppen

Ah ja, sjor je die vast met 1 of 2 spanbanden ? horizontaal + verticaal ?

[Cotthem]

De Grossglockner is een dure aangelegenheid maar heel schoon. Wij (Blackbert, Muug en ikzelven) hadden een beetje pech met mist en de duisternis die begon te vallen. Maar ge krijgt er wel ne schoone sticker bij voor dat geld.
De Vrsic pass (het is toch die h?) is een heel leuke pas, maar die kasseitjes kunnen nogal griezelig zijn als ze wat nattekes zijn. Hebben jullie ook dat houten kapelletje gezien?

[duibhce Kaelann]

Kan je eens aangeven waar dat pasje is . We komen daar in september ook in de buurt op weg naar de Dolemieten . Dank je wel

[url]

er is ook nog een pas/tolweg iets noordelijker, net onder de Walchensee, die volgens de locals zeker even mooi is.
het zijn natuurlijk geen van beden echte bergpassen, daar zijn de heuvels nog wat te laag voor,maar wel de moeite om te rijden en eens te stoppen.

Ah ja, sjor je die vast met 1 of 2 spanbanden ? horizontaal + verticaal ?

Enkel horizontaal.

De Vrsic pass (het is toch die h?) is een heel leuke pas, maar die kasseitjes kunnen nogal griezelig zijn als ze wat nattekes zijn. Hebben jullie ook dat houten kapelletje gezien?

Inderdaad, na Trsa (wait and see) waarschijnlijk de mooiste pas van de vakantie. Kirikoe: is trouwens niet zo ver van de Italiaanse Dolomieten, en ?cht de moeite. Een paar mooie campings ook, tussen het einde van de pas en Bovec.

[Nickel]

De Vrsic pass (het is toch die h?) is een heel leuke pas, maar die kasseitjes kunnen nogal griezelig zijn als ze wat nattekes zijn. Hebben jullie ook dat houten kapelletje gezien?

Is inderdaad een prachtige pas. Sedert donderdag terug van ginder (gelogeerd in Godz Martuljek, paar kilometer van Kranjska Gora). Eerste keer dat we ze deden hebben we aan dat Russische kapelletje een onweer van jewelste in ons nek gekregen, 'k moet zeggen, op die kasseitjes was da toch niet ideaal zulle
De Mangartpas (doodlopend) daar in de buurt is ook een hele mooie (maar ook betalend).
Maar ik kan enkel maar beamen, heel mooi om met de moto te rijden (wel oppassen van de speedguns )

[duibhce Kaelann]

(wel oppassen van de speedguns )

Ik heb ik heel Slovenie geen enkeel speedgun gezien. In Bosni? daarentegen...

[Nickel]

(wel oppassen van de speedguns )

Ik heb ik heel Slovenie geen enkeel speedgun gezien. In Bosni? daarentegen...

Ge rijdt te rap zekers Ik wel hoor, maar des te beter h? als ge geen zijt tegengekomen, wij al op de 2de dag.

[duibhce Kaelann]

Voor de ge?nteresserden hier nog even een overzichtje van de routes die we tot nog toe gereden hebben.

Van Kissing (DEU) naar Zell am Ziller (AUT) (219 km)


Zell am Ziller (AUT) naar Trenta (SLO) (330 km)

[laouen]

Dag 4: Slovenie

Lekker geslapen en vroeg uit de veren, maar we doen het rustig aan vandaag. Eerst nog op't gemak genieten van een lekker ontbijtje op de camping en om 9u20 zijn we klaar om te vertrekken.

Vandaag gaan we wat sightseeing doen. Eerst rijden we de vallei verder door tot in Bovec en van daar gaat het richting Tolmin. Daar zou een mooie gorge zijn die we wel 'ns willen bekijken. Alleen, wat is gorge of canyon in't SLoveens... De vriendelijke dame in het naftstation weet me te vertellen dat we naar de Tolminska Korita moeten en dat blijkt vlakbij te zijn. Jeuj! Even het stadje uit, een heerlijk kronkelbaantje van een kilometer of 5 en dan draaien we een quasi lege parking op. Niet veel volk te zien in elk geval. Ondertussen is het al behoorlijk warm en we laten de helmen en vesten op de motor achter. Met dank aan de extra lange pacsafe kabels!

Klaar voor de wandeling


Voor 4 EUR per persoon krijgen we een kaartje en kunnen we aan de wandeling beginnen. De dame aan de kassa raadt ons nog aan om de wandeling in omgekeerde richting te doen. Dat wil zeggen: beginnen met de lange warme afdaling. Beneden aan het water zou het dan lekker fris moeten zijn. Owkee! Warm is het ondertussen wel en ik ben al gauw blij dat ik de camelbak bij heb.

Da's diep


Steentje


Samen op de hangbrug met dank aan de vriendelijke dame die spontaan aanbood om de foto te maken


Zwembadblauw


Ja, tis warm...


maar duibhceK blijft z'n coole zelf


De dame aan de kassa had in elk geval gelijk. Beneden is het lekker fris en we blijven er wat langer rondhangen. Wanneer we weer boven aan de motoren staan, is het al middag en we beslissen om ter plekke nog vlug wat te eten. Een simpele boterham kan soms echt wel smaken!



We rijden verder via Cerkno richting Ziri door een paar mooie valleien.


Onderweg krijgen we nog net het staartje van een zomerse bui over ons heen. Voorbij Ziri heeft het blijkbaar toch harder geregend en op een bochtig stukje naar beneden zie ik het achterlicht van de Ten ineens alle kanten op zwiepen In een reflex leg ik mijn vingers op mijn remhendel en voor ik het goed en wel besef glij ik samen met de motor over het asfalt! What The Fuck?!? Ik spring meteen recht, alle ledematen checkend en stevig vloekend. De FZ staat ondertussen mooi rechtop in de gracht aan de overkant van de baan. Ik zie heel onze vakantie al meteen in't water vallen. Hoe kon ik zo stom zijn! En vooral: wat is hier gebeurd?!? Ik loop een eindje terug om het asfalt te bekijken maar ik zie geen olieplekken... De jongedame die in de auto achter me reed is meteen gestopt om te checken of ik ok ben en ze weet me te vertellen dat dit stuk weg enorm gevaarlijk en glad is als het geregend heeft. Juist ja! De auto's die nadien stoppen, bewijzen dit ook door stuk voor stuk een metertje door te glijden We halen de FZ uit de gracht en op het eerste zicht is er niet veel (extra) schade, met dank aan de valdoppen, handkappen en Magadan tassen. Mijn stuur heeft een klein tikje gehad en het kofferrekje is wat gebogen. En ze is vuil, heel erg vuil! Mijn pak heeft de glijpartij wonder boven wonder ook zonder schade doorstaan. 1 minuscuul gaatje op mijn mouw en de rits van de verluchting op mijn dij mist een paar tandjes. Nog een bewijs dat het blijkbaar behoorlijk gladde asfalt was. Aan de magadan tas is helemaal niks te zien. Supermateriaal dus!

Wanneer de eerste adrenalinestoot verteerd is, besluiten we om door te rijden naar Vrhnika en daar een carwash te zoeken. Ondertussen is de baan ook opgedroogd en ik vertrek voorzichtigjes, nog wennend aan dat licht gebogen stuur.
Rond 4u vinden we in Vrhnika een carwash en krijgt Josefien een lekker badje. Als alle bagage er af is, merken we dat het spatbord achteraan aan 1 kant los zit. Nu ja, dat zullen we wel vervangen als we thuis zijn. Het zal voorlopig wel blijven zitten.
We drinken nog een frisse cola om de bloedsuikerspiegel weer wat op peil te krijgen en gaan dan op zoek naar een camping. Op de kaart staan er in de buurt 3 aangeduid, maar 2 uur later staan we terug in Vrhnika. Geen campings te vinden. De dag heeft ondertussen lang genoeg geduurd en ik ben echt wel toe aan een degelijk bed en een lange douche, dus we beslissen maar om een kamer te nemen in het enige hotel in de wijde omtrek.

Door de shock ben ik de rest van de dag wel vergeten foto's te nemen we hebben zelfs geen foto's van het hotel...

Het dagtotaal: 217km

De route:

[duibhce Kaelann]

Tolmin gorge is de moeite. Een wandeling van ongeveer een uur, iets langer als je hier en daar even stopt voor foto's. Beneden in de gorge is het in elk geval lekker fris, dat was zeker niet gelogen. Een stuk aangenamer dan op de parking, waar het al behoorlijk warm was toen we toekwamen.
Volgens de overlevering zou Dante Tolmin gorge hebben bezocht en een bezoek aan de grot in de gorge zou de inspiratie geweest zijn voor de hel uit de Divina Comedia.

Verderop rijden we inderdaad door de achterhoede van een onweer. Echte regen hebben we zelf niet, enkel hier en daar een verloren druppel. Maar de baan ligt er wel goed nat bij. In een afdaling, tegen een nochtans gezapig tempo, krijg ik een vreemd gevoel. De feedback van de banden voelt een beetje vreemd. Ik heb nog niet door waardoor het komt, maar bij het ingaan van de bocht tik ik voor de zekerheid toch even de achterrem aan om nog wat te vertragen. In geen tijd gaat mijn achterwiel alle kanten op. Ik haal de druk van de rempedaal af en zodra ik weer wat grip heb probeer ik het nog eens, maar wat zachter. Met exact hetzelfde resultaat.
Ondertussen ben ik al recht richting de gracht aan de overkant van de baan aan het glijden. Er zit maar 1 ding op: rem lossen, insturen en op het beste hopen. Op mij nog steeds duistere wijze en met een hartslag van tegen de 200 kom ik de bocht door. Maar ondertussen hoor ik in de intercom een stevige vloek gevolgd door schrapend metaal. Onmiddellijk zet ik de Ten aan de kant en loop terug. Ondertussen staat Sofie alweer recht en heeft ook Josefien zich mooi rechtop geparkeerd tegen de zijwand van de gracht. Alles blijkt al vlug in orde met zowel berijdster als motor en al vlug ontdek ik wat de oorzaak van al die glijperikelen was: zelfs te voet glijden mijn botten gewoon los over het asfalt. We komen er allemaal zonder veel erg vanaf, maar vanaf nu zal het dus heel erg voorzichtig gaan over natte asfalt...

[laouen]

Dag 5: Op naar Kroati? (deel 1)

Een nachtje in een degelijk (nu ja, da's wel relatief) bed heeft me goed gedaan en ik sta zonder al te veel pijntjes op. Een paar stevige blauwe plekken heb ik wel, maar dat staat stoer!
Vandaag gaat de route onder Ljubljana door richting Kroati? waar we mikken op een camping in de buurt van Plitvicka Jezera.
Het eerste stuk gaat vlotjes via kleine kronkelbaantjes met een paar mooie vergezichten.



Rond half 11 is het tijd voor een stop en we houden halt op een mooi parkingske in de buurt van Dvor.



Ofwel heb ik deze gehypnotiseerd door de flits, ofwel had die fotomodel-ambities... maar die is zo zeker een dikke minuut in die houding blijven zitten


We rijden nog door tot in Crnomelj waar we wijselijk stoppen om te schuilen voor het aankomende onweer. Bij een koffie met een gigantisch stuk chocoladetaart zien we het mooi voorbij trekken en het schuim op de baan is alvast genoeg waarschuwing om het nadien heeeeel rustig aan te doen. De regenwolken blijven wat hangen en de regenpakken gaan voor de zekerheid maar aan.

Rond 2u komen we aan de eerste echte grensovergang, met controle van de identiteitskaart en al. Het is wel even wennen.


Het is me pas later opgevallen, maar het bordje met de Europese vlag stond al klaar


De eerste kennismaking met het Kroatische binnenland is behoorlijk bevreemdend. In een van de eerste dorpjes die we tegenkomen, begint er een oude man die blijkbaar toch behoorlijk boven z'n theewater is, tegen ons te praten aan een kruispunt terwijl we op de kaart proberen uit te vissen waar we naartoe moeten. We verstaan geen woord van wat hij zegt maar na een paar minuten hebben we door dat hij wil weten waar we naartoe gaan. Dus we antwoorden hem dat we op weg zijn naar het volgende dorp waarna hij lacht en ons vriendelijk de weg wijst. Wanneer we verder rijden, roept hij nog wat na dat waarschijnlijk goed reis of zoiets is en hij blijft maar zwaaien.
De buien blijven aanhouden en het tempo ligt behoorlijk laag wegens totaal geen vertrouwen in het asfalt en de bandjes, waardoor we amper stoppen.
Na een tijdje begint het op te vallen dat er amper huizen staan in deze streek. En de huizen die we tegen komen lijken allemaal amper het ruwbouwstadium gepasseerd te zijn, allemaal identiek: betonnen geraamte met rode baksteen opgevuld, en allemaal lijken ze de crepi te missen.
We beginnen er wat meer op te letten en op een t-kruisig staat er ineens aan de overkant van de straat een gigantische bouwval, duidelijk helemaal kapot geschoten. Dat is even slikken! Ik had me wel aan wat overblijfselen van de oorlog verwacht in Bosni?, maar nog niet zo snel al in Kroati?. En dan vallen ineens overal overblijfselen op in het landschap. Ru?nes van huizen, kleine kerkhofjes langs de weg met 4-5 graven, een bordje om te waarschuwen voor een mijnenveld. Het wordt ineens heel erg stil in de intercoms.
We passeren Slunj en dat lijkt een half spookdorp. Zeker 70% van de huizen is nog altijd niet heropgebouwd en het is akelig stil daar.
Na Slunj komen we op de grotere baan richting Bosni? en beginnen we uit te kijken naar een camping. Uiteindelijk houden we halt waar alle kampeerders hier halt houden, op Autokamp Korana. Een gigantisch complex van ettelijke hectare, groot genoeg om 500 kampeerders te herbergen, met een winkel, restaurant en bankautomaat. Niet het soort camping waar ik zo spontaan mijn tentje zou opslaan. Maar er is niet veel keuze, dus we checken in en gaan op zoek naar een plaatsje om onze tent op te slaan. Dat blijkt nog niet zo simpel De camping blijkt een gigantisch groot, enorm mooi glooiend terrein te zijn en er is amper 5m? vlakke ondergrond te vinden! Dat zorgt er meteen ook voor dat je niet zoals op andere campings op mekaars lip zit. Iedereen zoekt toch een plaatsje dat min of meer waterpas is en daardoor staan de meeste tenten en caravans behoorlijk ver uit mekaar. Geen probleem ook met zo'n groot terrein.

Uiteindelijk vinden we een mooi plekje voor ons tentje.


het zicht op de camping:


Het dagtotaal: 264km
De route:

[Harald]

[Blackbert]

Na een tijdje begint het op te vallen dat er amper huizen staan in deze streek. En de huizen die we tegen komen lijken allemaal amper het ruwbouwstadium gepasseerd te zijn, allemaal identiek: betonnen geraamte met rode baksteen opgevuld, en allemaal lijken ze de crepi te missen.
We beginnen er wat meer op te letten en op een t-kruisig staat er ineens aan de overkant van de straat een gigantische bouwval, duidelijk helemaal kapot geschoten. Dat is even slikken! Ik had me wel aan wat overblijfselen van de oorlog verwacht in Bosni?, maar nog niet zo snel al in Kroati?. En dan vallen ineens overal overblijfselen op in het landschap. Ru?nes van huizen, kleine kerkhofjes langs de weg met 4-5 graven, een bordje om te waarschuwen voor een mijnenveld. Het wordt ineens heel erg stil in de intercoms.
We passeren Slunj en dat lijkt een half spookdorp. Zeker 70% van de huizen is nog altijd niet heropgebouwd en het is akelig stil daar.

Inderdaad heel raar. We hebben dat ook meegemaakt op de terugweg van Roemeni?. Vrolijk zonnend (begin oktober!) zoem je door een brede vallei, en 't duurt even eer het doordringt. Maar dan valt het echt wel op. Allemaal identieke 'ruwbouw' met daarnaast of erachter het kapotgeschoten origineel, de borden, de monumentjes, de dichtgemetselde kerk, ...

[Muug]

De mensen ginder hebben na de oorlog bouwpremies van de staat gekregen om hun huis te heropbouwen. Maar geld voor de crepi was niet inbegrepen volgens mij. Vandaar.

[laouen]

Dag 6: Plitvitce National Park

Om 7u loopt de wekker af. Vandaag staat er een dagje nationaal park van Plitvicka Jezera op het programma. Dus op tijd opstaan en ontbijten want om 9u vertrekt de bus. Jawel, vanop de camping is er een gratis busdienst, heen om 9u, terug om 17u. Klinkt niet slecht...
Wanneer de bus stopt aan het park worden we verwelkomd door een eerste stevige regenbui. We duiken een bushokje in om te schuilen en we zijn duidelijk niet de enigen met dat idee. De bui lijkt voorbij te drijven en beslissen om tussen die laatste druppels door te rennen naar de kassa voor heel die bende hier hetzelfde idee krijgt. De prijs is voor zo'n gigantische 'tourist trap' eigenlijk nog schappelijk: 110KN, omgerekend zo'n 15 EUR per persoon. Dat valt mee. we starten de middellange toer met boottocht en busrit. Het eerste stuk blijft het droog en het is genieten van de fantastisch mooie watervallen.





Het is allesbehalve druk en van de 20000 toeristen die hier in het hoogseizoen dagelijks passeren is nog niet veel te merken. Het weer zal daar wel voor iets tussen zitten. Hoewel, iets zegt me dat deze regio een microklimaat heeft met veel te veel hemels water. De ontzetten mooie groene omgeving en de meren hier, lijken dat ook te bevestigen.

Die meren zijn eigenlijk een soort natuurlijke stuwmeren die ontstaan zijn door de de kalkafzetting van het water. Daardoor verandert het landschap ook continu.



Onderweg passeren we een gids die net een uitleg aan't geven is over het blauwe water. Dat is zo blauw omdat het ontzettend zuiver is. De bomen en planten langs de oevers van de meren houden de ondergrond vast waardoor er geen zand in het water terecht komt. Merci voor de uitleg en we wandelen weer verder.

het meest blauwe water dat ik ooit gezien heb


Het is trouwens eenrichtingverkeer op het uitgestippelde pad en afwijkingen zijn eigenlijk niet mogelijk. Dat pad is dan wel heel mooi aangelegd met boomstammetjes en het doet de omgeving geen onrecht aan.



fishies


aan watervallen geen gebrek




Rond 11u hebben we het eerste wandelgedeelte achter de rug. Net op tijd, want het begint weer te druppelen. We beslissen om een warme choco te drinken en dan te wachten op het bootje dat ons over een van de meren naar deel 2 brengt.

Wanneer we uit de boot stappen, begint het pas echt te onweren en aangezien er nergens plek is om te schuilen, beslissen we maar om door te lopen. Deel 2 gaat dus aan sneltreinvaart. Een beetje jammer want er zijn nog behoorlijk mooie stukken bij, maar door de nattigheid, heb je daar zo niet meteen nog aandacht voor. Nu ja, na een tijd gaan al die watervallen ook wel op mekaar lijken...







We komen compleet doorweekt aan in het volgende restaurant. En cheeseburger en grote cappuccino later zijn we een beetje opgewarmd en kunnen we de bus op richting uitgang. Het is te nat en ondertussen te koud om zo
nog verder van de watervallen te genieten.

We passeren nog wel het punt van waar alle 'signature shots' van het park genomen worden. Aan de regenjasjes en paraplu's beneden te zien, is het ondertussen precies wel file daar beneden...


De gratis bus naar de camping rijdt pas om 17u. Het is pas 14u en we hebben niet veel zin om daar op te wachten dus we zetten ons op goed geluk aan de bushalte. De eerste taxi die arriveert ziet niet genoeg geld in ons een neemt de mensen voor Zagreb mee maar 5 minuutjes later komt de lijnbus er dan toch aa. Voor 20KN mogen we mee en om 15u staan we weer aan ons tentje en komt de zon er weer door. Tiens, dat is hetzelfde weerbeeld als gisteren. Opstaan met zon, vanaf een uur of 9 overtrekt het en passeren er ee paar stevige buien tot een uur of 3-4 en dan weer zon.... Soit, tijd voor een warme douche en een wasje. En een dutje ook. De kou heeft toch een beetje z'n tol ge?ist.

Tegen 19u begeven we ons naar het restaurant en deze keer gaan we voor een klassieker: beef stroganof. Heel lekker, zeker met die liter wijn erbij...

[duibhce Kaelann]

Tegen 19u begeven we ons naar het restaurant en deze keer gaan we voor een klassieker: beef stroganof. Heel lekker, zeker met die liter wijn erbij...

en Slivovitz, je vergeet de Slivovitz!

[laouen]

Dag 7: Bosni?

Tot nu toe waren we niet helemaal zeker of we Montenegro wel zouden halen. Het was een mooi doel maar eigenlijk niet echt een verplichting en thuis de kaarten bekijkend, leek me dat eigenlijk een behoorlijk ambitieus en misschien niet helemaal realistisch plan. Maar we zijn op vakantie en niets moet, dus bekijken we het een beetje dag per dag. Nu zo vlak bij de Bosnische grens met nog een 4-tal dagen te gaan, lijkt Montenegro ineens niet zo ver meer. En dus gaan de zeilen voluit in die richting. We hebben wel geleerd om niet op de kaarten te vertrouwen als het op campings aankomt. Daarbij komt dat Bosni? (naar verluidt) nog minder toeristisch is en wild kamperen kan wel 'ns met een knaller eindigen met al die onopgekuiste mijnenvelden. Dus zoeken we via de wifi van Autokamp Korana nog vlug wat campings op langs de geplande route. Kwestie van met een iets geruster hart te vertrekken.

Vandaag gaan we dus de Bosnische grens over. Ik moet toegeven dat ik er wel naar uitkijk. Terwijl Jo naar de camping winkel gaat voor het ontbijt, pak ik alle slaap spullen al in. De tent is daarna snel ingepakt en om half 10 rijden we de camping af.
Een half uurtje later staan we al aan de grens. In Bosni? nemen ze die grens overgang nog heel serieus, met de obligate wachtrij en zelfs een check van de papieren van de motor. Maar we zijn blijkbaar nog niet geseind als terroristen en mogen het land in.



80km/u buiten de bebouwde kom... seriously?


Meteen merk je verschil met Kroati?. Nog geen 5 minuten het land in en we worden al begroet door de eerste moskee. Die hadden we in Kroati? nog niet gezien.


We rijden tot in Bihac om ons te voorzien van de nodige Bosnische marken en wat naft voor de moto's en dan rijden we op ons gemak het land verder in, vooral genietend van het landschap en de eigenaardigheden van de inwoners. In Bihac was de enorme hoeveelheid carwash-faciliteiten al opgevallen en de dorpjes lijken niet geconcentreerd te zijn rond de plaatselijke kerk of moskee. Nee, hier draait alles om carrosserie-herstellers en vulkaniseerders... Elk dorpje of gehucht, hoe klein ook, heeft minstens 3 plaatsen waar je je banden kan laten herstellen en je carrosserie kan laten oplappen. Later zal duidelijk worden waarom...

Lunchen doen we in een bar langs de kant van de weg in een of ander dorpje. Wanneer we stoppen, staan er wat jongens aan de overkant van de straat te wuiven en ze doen teken dat we aan de gashendel moeten draaien. Jo laat prompte de plopperdeplop van de T?n?r? horen en dat is precies niet wat ze verwacht hadden van zo'n grote motor. Wanneer ik de 4 cylinders van de FZ dan es laat loeien, is dat nog minder wat ze verwachtten. De blikken op de gezichtjes zijn geld waard!
Engels is hier echt een vreemde taal en met gebarentaal en het begin van onze russiche kennis kunnen we wel wat eetbaars bestellen, hoewel de ober ons bekijkt alsof we van Mars komen. Terwijl we op het terras het voorbij rijdend verkeer bekijken, valt vooral de enorme hoeveelheid vw golf auto's op, van alle generaties en de ene nog aftandser dan de andere. Blijkbaar een populair model hier... We zullen de rest van ons Bosnische bezoek nog plezier beleven aan het 'golfspotten'.
De mensen lijken op het eerste zicht wat terughoudender, maar wanneer we vertrekken, komt de patron van de bar nog naar ons toe, zijn kleindochter achter zich aan sleurend. Blijkbaar is dat de enige persoon in de buurt die wat Engels kent, en hij wil dat ze ons in zijn naam een goede reis wenst. Het is wennen, die onvoorwaardelijke vriendelijkheid van de mensen hier...

Op de 'grote' baan tussen Bosanska Grupa en Bosanska Petrovac leren we waar al die carrossiers en vulkaniseerders van leven... Het is even schrikken als het asfalt ineens weg blijkt te zijn op zo'n grote verbindingsweg. Bosni? staat er om bekend dat er nog heel wat wegen onverhard zijn. Maar dan zijn het meestal de kleinere wegen naar de dorpjes. Op een grote verbindingsweg als deze (geel op de kaart) hadden we dat niet meteen verwacht. Soit, een kleine 30km gravel dus... En zweten met de FZ. Voor het eerst in mijn motorcarri?re kom ik een grens tegen die niet de mijne is, maar die van de motor. Ik hoor ze letterlijk kreunen en ik probeer zoveel mogelijk de putten te ontwijken maar dat lukt toch niet overal. Arme Josefien...



Gelukkig komen we nadien op een hele grote baan en kunnen we wat km's en vooral tijd goed maken.

In de buurt van Kljuc raak in geintrigeerd door het golvende landschap van de vallei waar we door rijden. Het dringt niet meteen tot me door, maar dit kan niet natuurlijk zijn.




Het plan om morgen de vooropgestelde witte weg te nemen wordt toch maar stilletjes opgeborgen. Ook het plan om vandaag Konjic te halen, moeten we bijstellen en om 16u20 arriveren we op de camping in Jajce. Mooi, heel goedkoop, basic, maar wel alles wat we nodig hebben. Wanneer we aankomen staat er nog wel geteld een tentje, maar blijkbaar is dit de camping hotspot in de wijde omtrek want als we 's avonds onze tent in duiken, staan er toch zeker 4 extra tenten!



We zetten ons tentje en tarp op een na een zalig warme douche zijn we klaar om te gaan eten. Daarvoor moeten we toch zeker de volle 20m naar het restaurant wandelen. Nog even wat van de Wi-Fi lurken en dan kunnen we om 22u bedje in.

Totaal aantal km vandaag: 232
De route:

[Muug]

Leuk reisverslag.

Kijk , ik vind dat een toffe regio. Ge moet daar niet op zoek naar avontuur, het avontuur vindt u. Alles lijkt daar normaal, maar toch weer niet.

[Muug]

In de buurt van Kljuc raak in geintrigeerd door het golvende landschap van de vallei waar we door rijden. Het dringt niet meteen tot me door, maar dit kan niet natuurlijk zijn.

Dat geeft maar een "grellig" gevoel eh, zo'n ex-oorlogsgebied, zo dicht bij huis, zo kort geleden....