Ok, den bocht rechtdoor!
Maar eerst naar
?eljava Air Base. Deze verlaten en grotendeels ondergronds luchtmacht basis ligt op de grens tussen Bosni? en Kroati? en is toegankelijk vanaf Bihac. Dachten wij... helaas, als we toekomen bij de basis blijkt de weg afgesloten, met borden die je best niet negeert. We keren dus terug en proberen de weg te vinden die we uitgestippeld hadden. Stom van ons, met een beetje zoeken bleef de basis toegankelijk vanaf Kroati?. Dat hadden wij dus gemist. Maar geen probleem eigenlijk, dan hebben we een reden om nog een keertje terug te keren. De streek daar is heel mooi, nationale parken zowel langs de Bosnische en Kroatische kant van de grens.
We zetten ons dus aan het roadbook. Het "in de bocht rechtdoor" symbool komt al snel. Aan de linker kant van de weg staat er een bordje dat je een Nationaal park binnen gaat en dat gemotoriseerd verkeer niet toegelaten is. Tja, aan de linkerkant van de weg? Dat telt toch niet. Wij dus door. Gelukkig hebben we geen problemen gehad maar we merken wel dat het niet echt de bedoeling was dat we daar door reden. Het was wel een h??l mooie onverharde weg. Tegen dat we terug op de verharde weg aankomen, zitten we midden in het
Nationaal park Plitvicemeren. In het roadbook hadden we nog voorzien om dwars door het park te rijden, op de kaart stond geen melding dat die wegen niet toegankelijk waren, maar drommen Chinese toeristen waarhielden ons om door te rijden. Dan maar een stevige omweg om rond het park te rijden. Maar ook die omweg was weer echt de moeite.
s' Middags stoppen we op een idylische bergweide om onze picknick te verorberen. Een aanwezige vos besluit dat het ook voor hem middag is en vangt nog effen een konijn of zo. Veel lawaai maar alles gebeurd een beetje te ver weg om goed te zien wat er aan de hand is.
We rijden nog een paar uurtjes en komen op de camping toe. Het was de laatste geplande overnachting van de GYOA, en dat moest gevierd worden. Ook nu weer een camping naast de zee, geen zandstrand deze keer maar een rotskust, met beneden een kleine baai langswaar je in de zee kan. Eventjes gespeeld in de zee spelen als kleine kinderen. Flesje gooien en er achter zwemmen als labradors, elkaar onderduwen en nat spetsen, ... nee, veel zinvol gebeurde er niet meer.
Dan inkopen gaan doen in de campingwinkel. Hier maken we meer kennis met een geweldige organisatie. In de winkel kon je enkel met Kuna's betalen, in het restaurant (dat dezelfde kassa deelde met de winkel) kon je ook met de kaart betalen. In de receptie van de camping kon je dan weer Kuna's wisselen voor Euro's. Moeilijk allemaal en het kwam de omzet van de winkel niet echt ten goede. De camping man, had euro's maar geen Kuna's, de winkelman had wel Kuna's maar wou geen Euro's en de Restoman had een bankcontact maar die mocht niet gebruikt worden.
Maar dealniettemin:
shiny happy people!
Ook 's Avonds was het een beetje moeilijk om aan eten te komen. Het restaurant, waar je dus wel met de kaart kon betalen was wel open tot 9 uur maar bestellen bleek maar tot 8 uur te kunnen. Tja we hadden ons de laatste twee weken weinig aangetrokken van de tijd. De enige tijd die belangrijk was, was beer o'clock, die ging nooit ongemerkt voorbij. Het vraagt dan ook heel wat moeite om iedereen op tijd in het restaurant te verzamelen. Twee mensen komen te laats aldus de restoman. We moeten even dreigen dat we allemaal zouden vertrekken als de twee laatste geen eten zouden krijgen. Dat werkt en uiteindelijk heeft iedereen gegeten. Natuurlijk nog een drankje achteraf om de "laatste avond" te vieren.
Me gusta la moto, me gustas tu.
