Maandagochtend. Na een rustig weekendje met behoorlijk zomerse weersomstandigheden worden we wakker onder een grijze lucht. Het lijkt er niet op dat we droog zullen kunnen vertrekken. Dus toch nog eerst een lekker ontbijtje nuttigen en daarna opladen en weer de weg op. We hebben een wat achterdoor route gepland richting Bukovel, een populair ski-oord tijdens de winter.
Eerst nemen we nog afscheid van Andrej, de hotel manager. We hebben gisterenavond nog een interessant gesprek met hem gehad nadat we ontsnapt waren aan onze nieuwe vriendinnen die duidelijk nog zin hadden om samen stevig verder te feesten. Andrej deelt een hoop inzichten met ons over hoe de lokale bevolking omgaat met de situatie in het oosten. Hij is ook heel open over zijn professionele ambities en zijn hoop om in een West-Europees land te kunnen leven. Hij werkt in elk geval hard en weet voor zo'n jonge kerel al heel erg goed hoe je met toeristen om moet gaan. Een kwaliteit die niet zo dik gezaaid is in de behoorlijk gesloten aard van de gemiddelde Oekra?ner. En bij uitbreiding eigenlijk zowat alle nationaliteiten uit de ex-USSR waar niet te hard opvallen en je mening vooral voor jezelf houden belangrijke middelen waren om niet per ongeluk in een cel of een goelag terecht te komen.
We laten Sinevir achter ons en trekken verder de bergen in. Ons kaartmateriaal is wel niet erg bemoedigend. Op de kaart gaat het om een relatief grote weg, op mijn GPS staat het aangeduid als onverhard en op die van laouen is helemaal geen weg te bekennen. We besluiten om het toch maar te proberen.
Het eerste stuk van de route ziet er alvast behoorlijk goed uit.
Maar na enkele bochten stopt het asfalt nogal abrupt.
De gravelweg is nog in behoorlijk goede staat, tot we aan een splitsing komen. De track stuurt ons links. We komen er een oudere dame tegen en nog een jongeman. Wanneer we de weg naar Ust Chorna vragen sturen ze ons allebei een andere richting uit. Dat helpt ons niet echt verder.
We kiezen het linkse pad, maar dat draait verderop te ver weg van de richting die we uit moeten.
We keren dus terug en ik ga even de andere afslag verkennen.
Verderop wordt het wat lastiger en laouen geeft aan dat ze daar niet veel zin in heeft vandaag. Het feestje van gisterenavond zit nog wat in haar leden.
Dus halen we de kaart er weer bij en bekijken de alternatieven.
We kiezen voor een geasfalteerde weg.
Nu ja, geasfalteerd is misschien wat overdreven.
Terwijl we even pauzeren merk ik dat de mount voor een van mijn LED-lampen gescheurd is. Ongetwijfeld een gevolg van de vele potholes in de wegen hier.
Ik schuif de lamp op naar het volgende slot, maar zal thuis toch eens stevigere mounts moeten installeren. Hetzelfde probleem heeft zich vorig jaar in Albani? ook al voorgedaan.
Ondertussen is het zonnetje er wel weer doorgekomen, dus draaien we weer wat kleinere baantjes in die opnieuw de bergen in gaan. Wanneer we door een klein dorpje rijden wijken de kaarten weer af van de echte situatie. Een lokale boer vertelt ons dat we onze afslag gemist hebben en legt uit waar we naar toe moeten. We komen op een nog kleinere gravelweg terecht die ons over een bergrug lijkt te brengen. Onderweg komen we een mooi plaatsje tegen om te picknicken.
Het grijze wolkendek van deze ochtend is ondertussen helemaal verdwenen en het is alweer behoorlijk warm aan het worden.
:gieren: 
