Dus: het verhaal.
Omdat één circuitdag toch ook maar ferm stressen is (je moet er naar toe, je hebt maar één dag, bij rotweer is je dag sowieso om zeep, als de ambulance oprijdt is je sessie om zeep) en omdat ik eens in alle rust en alle gemak eens wou oefenen op hanging off, besloot ik van me in te schrijven op een driedaagse testsessie georganiseerd door Mototech. Die jongens doen dat wel meer, is ook wat nodig als je meedoet aan het WK Endurance.
Eigenlijk orgainseerden ze een zesdaagse: 2x3 dagen, eerst in Aragon, dan gevolgd door Valencia. Voor een jongen met wat normale congédagen en een gezinnetje was dat wel wat teveel van het goeie. Aragon bleek bovendien enkele blinde bochten te hebben én het is serieus snel. Dus Valencia werd het.
Mototech was verder vrij duidelijk : ze regelden het transport naar ginder (met hun eigen vrachtwagen) en de inschrijvingen maar verder moest je je plan maar trekken. Dus daarvoor werd er 300 € neergeteld. Voor dat bedrag werd de moto plus alle mogelijke bagage meegenomen. Dus helm, motorpak, reserverkledij, gereedschap... dat ging allemaal de vrachtwagen in. De inschrijving voor drie circuitdagen was +-500 euro. Dus in december was ik al 800 euro kwijt. De vlucht moest ik ook zelf regelen, en na enkele uren turen naar allerlei formules op goedkopevliegtuigtickets.be en connections.be viel het verdict: maandagochtend vertrekken vanuit Eindhoven en donderdagavond terugkeren. Zelfs met alle benzine erbij was dat véél goedkoper dan hier dichtbij naar Zaventem gaan.
De 17de werd dus de moto-met-bagage opgeladen en de 26ste stond deze jongen om half vier in de nacht op om naar Eindhoven te cruisen. Het was verdomme tijd geworden, want ik was al een hele week zenuwachtig, en de zondag was ik zelfs zodanig ziek en slap dat ik effectief overwoog om de boel te annuleren! Dat ik dat niet gedaan heb, is omdat ik nog liever drie dagen ziek in Valencia wou zijn, ipv hier thuis
In de luchthaven te Valencia voerde een taxi me naar hotel La Carreta, gelegen aan de ingang van de straat die naar het circuit voert.
Het was eigenlijk een motel, met een reeks kleine huisjes errond waarin wat propere grote kamers waren, met zelfs een eigen terrasje. Het hotel zelf lag vlak naast de afrit, niet meteen een fotogenieke plaats.
Vanaf het hotel was het nog twintig minuten wandelen naar het circuit. Daar stonden de deelnemers aan de komende driedaagse te wachten op de wachtparking, want er waren nog tests bezig van racewagens. Pas rond zes uur mochten alle vrachtwagens en mobilhomes de parking achter de pitlane oprijden.
Er waren diverse megavrachtwagens aanwezig, allemaal tsjokvol motorfietsen en materiaal. Elk van die vrachtwagens behoorde toe aan één of ander raceteam. Het was meteen duidelijk dat niet niet zomaar een amauteuristisch circuitdagje op Mettet was !
En toen ging onze eigen vrachtwagen open
21 moto's, een bandenmachien, een resem reservekuipen en -onderdelen, tientallen reserveslicks in diverse hardheden, alle sporttassen en helmen en extra's van de eigenaars van al die moto's.... het duurde wel enkele uren eer alles uit de vrachtwagen was, en alles zijn weg naar de goeie box gevonden had. Mototech had drie boxen gehuurd om alle materiaal kwijt te kunnen ...
Maar uiteindelijk was alles goed verdeeld.
Nadat alles op zijn plaats stond, was het tijd om de inschrijving af te ronden en om de moto technisch te laten keuren. ik kreeg als opmerkingen dat ik ook de pinkers moest afplakken met ducktape (check!) en mijn ketting moest kuisen en smeren want ze stond droog en roestig (check!). Verder kregen we ook een transponder zodat ze onze tijden konden registreren. Zo kon iedereen elkaar in de gaten houden en kon de organisatie de samenstelling van de groepen bijsturen.
De ochtend nadien - dinsdag - was de eerste circuitdag. Technische briefing om 8u30 betekende om 7u opstaan, ontbijten (heel lichtjes, want de maag zat toe van de zenuwen) en dan 20 minuten stappen naar het circuit...
Ik zat gelukkig ingedeeld bij de traagsten. Rijden om 10u dus. Mijn doelen voor deze drie dagen waren heel eenvoudig:
1) niet vallen op de eerste dag en 2) oefenen op hanging off en 3) die kneesliders eindelijk eens ontmaagden.
Verder had ik de moto nog maar zo'n 500km bereden tijdens woonwerkverkeer, dus we moesten elkaar nog leren kennen. Het spreekt vanzelf dat de eerste sessie "rustig" werd verreden. Al na twee bochten bleek dat ik met de TRX een goeie keuze gemaakt had: de motorfiets was heel stabiel, voldoende licht ook, erg aangename zitpositie (nog min of meer menselijk en draaglijk voor de ledematen). Het motorblok was krachtig maar niet beresterk zodat ik geen schrik moest hebben om eens goed aan het gas te hangen. De R6-remklauwen en nieuwe remleidingen waren héél krachig zodat ik op dat vlak ook geen schroom moest hebben. De door Mototech gereviseerde vering was subliem in zijn onzichtbaarheid. De Bridgestone S21's waren exact zoals ik het gehoopt had: ultraveel grip en ultraneutraal in alle omstandigheden. Ook het circuit zelf bleek een zeer goeie keuze te zijn : heel veel uitloopstroken, het grind lag lekker ver weg, het asfaltlint was erg breed zodat de rappe je langs alle kanten voorbij konden zonder je in gevaar te brengen. Je kon dus met een gerust hart je eigen tempo rijden en fouten maken zonder in gevaar te komen.
Zelfs het weer was subliem, met zo'n 15°C in de schaduw terwijl het spaanse zonnetje eerder een gevoel van 20-25°C gaf.
Na de eerste sessie waar ik gewoon rap rond reed was mijn tijd 2.20. Trager mocht het dus niet meer worden.
Na een uur wachten (4 groepen, elk 20 min.) mocht ik weer de baan op voor mijn 2de sessie. We lieten ons gaan zoveel we konden. Bezweet kwamen we binnen. 2.11 was de tijd nu.
De derde sessie was weer 4-5 seconden trager, omdat ik tot mijn verbazing was opgehouden door tragere rijders !
Ik was dus niet de traagste !
De tragere rijders bleken zonder uitzondering veel minder hard te remmen dan ik, dus ik ging ze vooral bij het ingaan van de bocht voorbij. En ik had in feite nog reserve over. Maar ik kon ze niet zomaar overal voorbij, omdat ze véél krachtiger konden wegacceleren dan ik, of omdat we plots zelf door drie of vier snelleren werden ingehaald.
In de loop van dinsdag bleek ik een paar keer in die 2.11 te komen. Ik wist dat het nog rapper kon, omdat mijn rechterbochten een ramp waren. Ik ging nauwelijks plat en slaagde er niet in om comfortabel naast de moto te hangen. Maar er was wel degelijk een evolutie: de antennekes van de voetsteunen begonnen links en rechts meer en meer tegen het asfalt te schuren, dus het werd duidelijk tijd dat die er af gingen! Maar dat kon wel nog wachten tot woensdag.
De rapsten daarentegen, die waren wel héél hard bezig om zo hard mogelijk te kunnen. Nogal wiedes ook, er waren hier een pak al dan niet semi pro-racers die deze dagen gebruikten om hun competitiemachine op punt te zetten voor het komende raceseizoen. Zij waren duidelijk de snelsten én de luidsten. Amai ! Die haalden tijden van 1.31.... ik was een klein minuutje trager dus....
Enkele nationaliteiten die ik gezien heb? Denen, Noren, Hollanders, Duitsers, Engelsen, Spanjaarden, Belgen, Zwitsers.....
Woensdag (29°c !!!) was het meer van hetzelfde, waarbij ik bleef werken aan een vertrouwd hanging off-gevoel. Maar na de eerste sessie vlogen die antennekes aan de kant. Die zaten echt wel in de weg. En toen, op een gegeven moment, in een linkerbocht, voelde ik plots mijn linkerknie heel zachtjes het asfalt raken! YESS !
En toen was het hek van de dam eigenlijk: ronde na ronde ging die linkerknie meer en meer vanzelf tegen de grond. Op den duur zat die linkerknie heelder linkerbochten van begin tot eind over het asfalt te schuiven, terwijl ik übercomfortabel naast de moto hing. Zelfs rechts geraakte uiteindelijk af en toe de grond, dus dat ging ook beter. En jawel, de rapste ronde van de 2de sessie was een tijd van 2.08.7 !! Drie seconden rapper plots.
Ondertussen zaten de meestertechniekers druk naar hun computer te staren:
Uuuuuuuuuren zaten ze met die grafiekskes bezig. Kwam de moto binnen dan werd die meteen op de pc aangesloten en uitgelezen. En dan maar grafiekskes bestuderen. ALLES weten ze van die moto, van elke centimeter van elke ronde: gasstand, remkracht, de situatie van de vering, de hellingshoek van de moto en nog duizend dingen meer. Die grafieken in combi met de opmerkingen van de rijders moeten helpen om de moto beter af te regelen.
Aja, af en toe ging er ook eens iets fout.
Dit is een mooie RC30:
En dit is een lelijke RC30:
Dat komt er van als je het oliepeil controleert en vergeet om het dopje weer aan te draaien.....
Donderdag ben ik er nog in geslaagd om mijn snelste tijd met een half secondje te verscherpen, maar het bleef toch 2.8. Omdat mijn doelen bereikt waren en de focus weg was, begon ik foutjes te maken. Daarom heb ik donderdag maar twee sessies gereden. Het was genoeg geweest. Mits nog enkele extra dagen zou ik daar zeker nog diverse seconden afgekregen hebben. Het moet perfect mogelijk zijn om met de TRX onder de 2 minuten te duiken. Mijn bochtensnelheid was zeker niet hoog genoeg, er waren nog veel plaatsen waar de moto rapper en platter kon. Ik kon bovendien met wat oefening zeker nog meer afhangen, en dus de moto meer rechtop houden, want nu zat ik regelmatig met de knie tegen de grond terwijl de voetsteun ook al het asfalt raakte, en links ook de zijpikkel. Maar die gelegenheid zal wel nog eens komen.
Nog wat fotootjes van de TRX :
Zijn er foto's van mezelf plat in de bocht? Jazeker. Maar ik heb ze niet gekocht. Voor 50 euro kreeg je een cdrom met ongeveer 140 foto's op, maar slechts een vijftal vond ik de moeite waard. En 50 euro voor vijf foto's was me echt wel veel te duur.