Blackbert en Muug off-road in de Frans-Italiaanse Alpen
Blackbert en Muug off-road in de Frans-Italiaanse Alpen
Dit verhaal speelt zich af in augustus 2013.
Ondertitel : Hoog water voor Bolle & Stille
Het concept : nog eens een resem Alpen-pistes doen, liefst zoveel mogelijk onbekende, van 21/8 t/m 30/8.
Het verhaal :
Wel, eigenlijk kan ik het heel kort houden : deze cols hebben we gedaan :
Dag1:
col de la Savine
col de la Faucille
Dag2:
col du Mt Sion
col du Collet
col des Glières
col des Aravis
col des Saisies
cormet d'Arêches
Dag3:
col de la Madeleine
col de Chaussy
col du Galibier
col du Lautaret
col de Granon
Dag4:
col de Montgenêvre
Colle l'Azzara
Colle Vaccera
Dag5:
Varaita Maira
Colle Sampeire
Maira Stura
Colle Esischie
col de la Lombarde
Dag6:
col de la Moutière
col du Parpaillon
col de la Cloche
col de Valbelle
(col de Chérine)
col de l'Echelle
Dag7:
Pnte Someiller
Mnt Jafferau
Dag8:
col du Mnt Cénis
col de l'Iseran
cormet d'Arêches
Dag9:
col de la Forclaz
col de l'Arpettaz
la Croix de Fer
col des Aravis
col des Glières
col du Collet
col du Mnt Sion
Col de la Faucille
Dag10:
col de la Savine
Ziezo.
Nu enkel nog wat fotootjes in veel te klein formaat en daarmee is de kous ook weer af
Ondertitel : Hoog water voor Bolle & Stille
Het concept : nog eens een resem Alpen-pistes doen, liefst zoveel mogelijk onbekende, van 21/8 t/m 30/8.
Het verhaal :
Wel, eigenlijk kan ik het heel kort houden : deze cols hebben we gedaan :
Dag1:
col de la Savine
col de la Faucille
Dag2:
col du Mt Sion
col du Collet
col des Glières
col des Aravis
col des Saisies
cormet d'Arêches
Dag3:
col de la Madeleine
col de Chaussy
col du Galibier
col du Lautaret
col de Granon
Dag4:
col de Montgenêvre
Colle l'Azzara
Colle Vaccera
Dag5:
Varaita Maira
Colle Sampeire
Maira Stura
Colle Esischie
col de la Lombarde
Dag6:
col de la Moutière
col du Parpaillon
col de la Cloche
col de Valbelle
(col de Chérine)
col de l'Echelle
Dag7:
Pnte Someiller
Mnt Jafferau
Dag8:
col du Mnt Cénis
col de l'Iseran
cormet d'Arêches
Dag9:
col de la Forclaz
col de l'Arpettaz
la Croix de Fer
col des Aravis
col des Glières
col du Collet
col du Mnt Sion
Col de la Faucille
Dag10:
col de la Savine
Ziezo.
Nu enkel nog wat fotootjes in veel te klein formaat en daarmee is de kous ook weer af
Re: Blackbert en Muug off-road in de Frans-Italiaanse Alpen
Dag 1 :
Blackbert en ik hadden op het welbekende naftestation in Wavre afgesproken rond 9u30, dus er was 's morgens nog tijd genoeg voor een propere foto:
Ergens is het nog een wonder dat het er op die foto zo ordentelijk uit ziet Want 't was allemaal nog al "strak" georganiseerd bij mij. Van 3 t/m 18/8 was ik met het gezin op reis, 19 en 20/8 was het werkendag en de 21ste was het dus tijd om met Bert op avontuur te gaan. De bagage moest dus ergens in juli bij elkaar geschraapt worden en de moto moest toen ook weer up and running zijn want 's avonds de 19de moest ik nog naar een osteopaat en de 20ste 's avonds moest ik nog bloed gaan geven. Beke drukskes toch.
Om het allemaal nog wat spannender te maken bleken mijn nagelnieuwe zadeltassen begin juni plots over een tiental gaatjes te beschikken, gaatjes die er eerder zeker niet waren. Het raadsel is nog steeds niet opgelost, maar het vermoeden gaat richting bepaalde kleine viervoeters die hier ten huize rond plachten te waren.... Afin, een week later zaten er in de brievenbus twee nagelnieuwe binnentassen, supersnel en supervriendelijk geregeld door de mannen van AdvSpec. thumbsup En die ouwe tassen ga ik deze winter ne keer repareren met een rustinneke of tien zie.
Dat kleine apertief-avontuurtje was niet het enige... er bleek in juni al iets aan de hand te zijn met mijn bestelde remschijven. De ene bleek groter te zijn dan de ander !
Opnieuw wat heen en weer mailen en na een weekje of drie waren de correcte schijven geleverd. OEF !
Blackbert en ik hadden op het welbekende naftestation in Wavre afgesproken rond 9u30, dus er was 's morgens nog tijd genoeg voor een propere foto:
Ergens is het nog een wonder dat het er op die foto zo ordentelijk uit ziet Want 't was allemaal nog al "strak" georganiseerd bij mij. Van 3 t/m 18/8 was ik met het gezin op reis, 19 en 20/8 was het werkendag en de 21ste was het dus tijd om met Bert op avontuur te gaan. De bagage moest dus ergens in juli bij elkaar geschraapt worden en de moto moest toen ook weer up and running zijn want 's avonds de 19de moest ik nog naar een osteopaat en de 20ste 's avonds moest ik nog bloed gaan geven. Beke drukskes toch.
Om het allemaal nog wat spannender te maken bleken mijn nagelnieuwe zadeltassen begin juni plots over een tiental gaatjes te beschikken, gaatjes die er eerder zeker niet waren. Het raadsel is nog steeds niet opgelost, maar het vermoeden gaat richting bepaalde kleine viervoeters die hier ten huize rond plachten te waren.... Afin, een week later zaten er in de brievenbus twee nagelnieuwe binnentassen, supersnel en supervriendelijk geregeld door de mannen van AdvSpec. thumbsup En die ouwe tassen ga ik deze winter ne keer repareren met een rustinneke of tien zie.
Dat kleine apertief-avontuurtje was niet het enige... er bleek in juni al iets aan de hand te zijn met mijn bestelde remschijven. De ene bleek groter te zijn dan de ander !
Opnieuw wat heen en weer mailen en na een weekje of drie waren de correcte schijven geleverd. OEF !
Re: Blackbert en Muug off-road in de Frans-Italiaanse Alpen
Die met een scherp oog voor detail zien dat er nog iets fundamenteel "anders" is. 't heeft met het motorpakske te maken.
Er is een spreekwoord dat zegt "het geluk is met de dommen", maar da's hier eigenlijk helemaal niet van toepassing. Een ander spreekwoord zegt "Zoekt, en gij zult vinden". Da's al meer toepasselijk, hoewel er eigenlijk niet bijstaat hoelang ge eigenlijk moet zoeken. Maar "geduld is een schone zaak", zegt een ander gezegde. Dus als we die drie spreekwoorden/gezegden wat tijd en boterhammen geven, dan is de kans groot dat nen dommerik dus vindt wat 'm zoekt : zijnde een BMW RallyePro 2-pak in 1) de goei maat en 2) nog een jaar in garantie en 3) aan minder dan de helft van de nieuwprijs en 4) in de Vlaanders ! En jawel, ook ergens in juni ben ik dat gaan passen en afhalen. En na tien dagen in de rook van Blackbert te staan kan ik zeggen : 't is een goed pak ! (b)
Er is een spreekwoord dat zegt "het geluk is met de dommen", maar da's hier eigenlijk helemaal niet van toepassing. Een ander spreekwoord zegt "Zoekt, en gij zult vinden". Da's al meer toepasselijk, hoewel er eigenlijk niet bijstaat hoelang ge eigenlijk moet zoeken. Maar "geduld is een schone zaak", zegt een ander gezegde. Dus als we die drie spreekwoorden/gezegden wat tijd en boterhammen geven, dan is de kans groot dat nen dommerik dus vindt wat 'm zoekt : zijnde een BMW RallyePro 2-pak in 1) de goei maat en 2) nog een jaar in garantie en 3) aan minder dan de helft van de nieuwprijs en 4) in de Vlaanders ! En jawel, ook ergens in juni ben ik dat gaan passen en afhalen. En na tien dagen in de rook van Blackbert te staan kan ik zeggen : 't is een goed pak ! (b)
Re: Blackbert en Muug off-road in de Frans-Italiaanse Alpen
Ne foto van twee moto's in Wavre is niet interessant, dus zullen we maar meteen twee schone posten van de Mont Blanc. Ene "puur", en ene met nog iets oranje op. Neen, geen appelsien.
Ja, ge kunt stellen dat de lucht redelijk zuiver was die avond.
Om tot daar te geraken (een bekend uitkijkpunt ergens halverwege de afdalling van de Col de la Faucille) hebben we een route gereden die de Romeinen in 3000 voor Christus al reden : langs de E411 naar Luxemburg, tanken in het 2de naftestation, doorstomen over ottoroet tot in Nancy en dan via nationales en die Col de la Faucille tot in Gex. Da's een 700 km enkel en da's goed te doen op een rustig dagje. In Gex is een leuke camping, Les Génets, waar het leuk kamperen is :
Ja, ge kunt stellen dat de lucht redelijk zuiver was die avond.
Om tot daar te geraken (een bekend uitkijkpunt ergens halverwege de afdalling van de Col de la Faucille) hebben we een route gereden die de Romeinen in 3000 voor Christus al reden : langs de E411 naar Luxemburg, tanken in het 2de naftestation, doorstomen over ottoroet tot in Nancy en dan via nationales en die Col de la Faucille tot in Gex. Da's een 700 km enkel en da's goed te doen op een rustig dagje. In Gex is een leuke camping, Les Génets, waar het leuk kamperen is :
Re: Blackbert en Muug off-road in de Frans-Italiaanse Alpen
Op de camping hebben we 's avonds nog een lekker hap kunnen eten : een kwartje kip met frietjes en wat salade. Wat verderop zaten er een paar te WIFI-en, onder een sterke lamp. Best grappig zicht zo:
Re: Blackbert en Muug off-road in de Frans-Italiaanse Alpen
Dag 2 :
col du Mt Sion
col du Collet
col des Glières
col des Aravis
col des Saisies
cormet d'Arêches
Col du Collet is een tof klein colletje, bereikbaar via een toffe medium-kleine asfaltweg, met lekker veel haarspeldbochten, midden in een bos. Dus bij zonnig weer nogal veel zwarte schaduwplekken. Goed op je eigen kant blijven is dus aangewezen. Boven op de col aangekomen stond er een groot plakkaat met daarop nogal geheimzinnige taal : geen handel drijven, geen lawaai maken, de serene stilte van de site respecteren, stapvoets rijden en zo meer. We waren vrij curieus kan ik u zeggen.
Maar dan begin je af te dalen en voor je het weet rij je een weidse vallei binnen, en arriveer je aan een megagrote parking met daarop een uitzichtpunt en een hele hoop documentatieborden. Col des Glières alstublieft. Onze eerste "onverharde" pas van deze reis.
Hier een sluis naar een andere dimensie :
(pssst, da's dus het Memoire du Maquis te Glières, hier zijn in WO2 (natuurlijk) mottige dingen gebeurd die best niet vergeten worden : http://fr.wikipedia.org/wiki/Maquis_des_Gli%C3%A8res. De vallei is dus een eerbetoon aan de slachtoffers van toen, wat meteen ook het bord verklaart waarop men verzoekt om de serene stilte niet te verbreken)
Hier een zicht op de piste, langswaar bordjes staan opgesteld met weetjes over hetgeen in die triste periode is gebeurd. Veel wandelaars hier, dus geen stoere dingen doen.
Zicht naar rechts (van waar wij kwamen)
Zicht naar links (waar we naar toe moeten):
Vorige twee foto's werden genomen vanaf de herberg midden in de vallei. Je kan er wat eten, wat wij ook gedaan hebben :
Nog een mooi detail van een dakje :
En nog een Blue Beauty :
Daarna reden we luchtig verder, langs een subliem strak afdalingkje met nijdige speldjes en hobbelig asfalt. En een paar verschoten paarden in de binnenbocht ook nog, juist...
col du Mt Sion
col du Collet
col des Glières
col des Aravis
col des Saisies
cormet d'Arêches
Col du Collet is een tof klein colletje, bereikbaar via een toffe medium-kleine asfaltweg, met lekker veel haarspeldbochten, midden in een bos. Dus bij zonnig weer nogal veel zwarte schaduwplekken. Goed op je eigen kant blijven is dus aangewezen. Boven op de col aangekomen stond er een groot plakkaat met daarop nogal geheimzinnige taal : geen handel drijven, geen lawaai maken, de serene stilte van de site respecteren, stapvoets rijden en zo meer. We waren vrij curieus kan ik u zeggen.
Maar dan begin je af te dalen en voor je het weet rij je een weidse vallei binnen, en arriveer je aan een megagrote parking met daarop een uitzichtpunt en een hele hoop documentatieborden. Col des Glières alstublieft. Onze eerste "onverharde" pas van deze reis.
Hier een sluis naar een andere dimensie :
(pssst, da's dus het Memoire du Maquis te Glières, hier zijn in WO2 (natuurlijk) mottige dingen gebeurd die best niet vergeten worden : http://fr.wikipedia.org/wiki/Maquis_des_Gli%C3%A8res. De vallei is dus een eerbetoon aan de slachtoffers van toen, wat meteen ook het bord verklaart waarop men verzoekt om de serene stilte niet te verbreken)
Hier een zicht op de piste, langswaar bordjes staan opgesteld met weetjes over hetgeen in die triste periode is gebeurd. Veel wandelaars hier, dus geen stoere dingen doen.
Zicht naar rechts (van waar wij kwamen)
Zicht naar links (waar we naar toe moeten):
Vorige twee foto's werden genomen vanaf de herberg midden in de vallei. Je kan er wat eten, wat wij ook gedaan hebben :
Nog een mooi detail van een dakje :
En nog een Blue Beauty :
Daarna reden we luchtig verder, langs een subliem strak afdalingkje met nijdige speldjes en hobbelig asfalt. En een paar verschoten paarden in de binnenbocht ook nog, juist...
Re: Blackbert en Muug off-road in de Frans-Italiaanse Alpen
Col Des Aravis en Col Des Saisies zijn asfalt, wat in Frankrijk altijd big fun is. Maar daarvoor waren we niet gekomen. Dus begin ik maar meteen over Col d'Areches.
Al roetsjend over de twee vorige cols, cruisend door de dorpjes Beaumont en Arêches kom je haast automatisch aan het Lac de Saint-Guérin, een verdomd mooi stuwmeer. Maar daarvoor waren we niet gekomen. Dus we slaan meteen linksaf, de berg op. En jep, zonder asfalt, de tweede keer offroad dus. Wegens een nog steeds harde bandenspanning en een vering die nog niet helemaal "toppie" is afgesteld, stuiter ik meer naar boven dan ik rijd. Dat gevoel zal later wat beteren als we de banden wat ontspannen. En nog later, als ik alle dempingen twee klikjes "losser" zet, zal de motor geheel in harmonie komen met de vele harde ruwe pistes. Maar da's voor later. Eerst die "Cormet d'Areche".
Van ginder aan 't water komen we :
Naar ginder moeten we:
Na die Cormeche bereiken we al gauw weer de grote baan in Aime. We schieten ons de N90 op richting Moutiers maar na een tijdje zien we een moto in panne langs de kant staan. Platte band. Dat zie je meteen. Zeker bij zo'n brede achtersloef van een BMW S1000RR ! De kerel stond al meer dan twee uur te wachten op de pechdienst. Het was dan ook geen wonder dat hij ons flesje water met plezier aannam. 't was rap leeg ! We hebben wat met hem staan kletsen en na een half uurtje kwam de pechtdienst toch nog langs. En wij konden weer op weg, blij met onze goede daad.
Al roetsjend over de twee vorige cols, cruisend door de dorpjes Beaumont en Arêches kom je haast automatisch aan het Lac de Saint-Guérin, een verdomd mooi stuwmeer. Maar daarvoor waren we niet gekomen. Dus we slaan meteen linksaf, de berg op. En jep, zonder asfalt, de tweede keer offroad dus. Wegens een nog steeds harde bandenspanning en een vering die nog niet helemaal "toppie" is afgesteld, stuiter ik meer naar boven dan ik rijd. Dat gevoel zal later wat beteren als we de banden wat ontspannen. En nog later, als ik alle dempingen twee klikjes "losser" zet, zal de motor geheel in harmonie komen met de vele harde ruwe pistes. Maar da's voor later. Eerst die "Cormet d'Areche".
Van ginder aan 't water komen we :
Naar ginder moeten we:
Na die Cormeche bereiken we al gauw weer de grote baan in Aime. We schieten ons de N90 op richting Moutiers maar na een tijdje zien we een moto in panne langs de kant staan. Platte band. Dat zie je meteen. Zeker bij zo'n brede achtersloef van een BMW S1000RR ! De kerel stond al meer dan twee uur te wachten op de pechdienst. Het was dan ook geen wonder dat hij ons flesje water met plezier aannam. 't was rap leeg ! We hebben wat met hem staan kletsen en na een half uurtje kwam de pechtdienst toch nog langs. En wij konden weer op weg, blij met onze goede daad.
Last edited by Muug on 16 Dec 2020 08:53, edited 1 time in total.
Re: Blackbert en Muug off-road in de Frans-Italiaanse Alpen
We arriveren dan wat later in Brides-les-Bains, waar volgens de GPS een camping is. Dat klopt inderdaad, maar heel erg happy waren we niet echt met de toegewezen plaats, nl. op een hobbelig stuk harde grond onder een grote boom:
We persen onze tentjes dan ook tussen een tent links en een Hollandse auto rechts. Toffe Hollander trouwens, zelf een echte bergrotswandbeklimmer, dus best gewend om met gevaar om te gaan. Had helaas ooit een goede vriend verloren tijdens een motorrally in Zuid-Amerika, daarbij vrouw en twee kindjes achter latend.
's avonds eten we een lekker pizza in de gezeliige hoofdstraat van het dorpje. En daarna : dodo !
We persen onze tentjes dan ook tussen een tent links en een Hollandse auto rechts. Toffe Hollander trouwens, zelf een echte bergrotswandbeklimmer, dus best gewend om met gevaar om te gaan. Had helaas ooit een goede vriend verloren tijdens een motorrally in Zuid-Amerika, daarbij vrouw en twee kindjes achter latend.
's avonds eten we een lekker pizza in de gezeliige hoofdstraat van het dorpje. En daarna : dodo !
Re: Blackbert en Muug off-road in de Frans-Italiaanse Alpen
Dag3:
col de la Madeleine
col de Chaussy
col du Galibier
col du Lautaret
col de Granon
Dag 3 was achteraf bekeken niet echt zo'n fijne dag. Het begon al 's ochtends. Vol goede moed sprongen we op onze moto's en stoomden we naar het begin van onze eerste off-road rit van de dag. Het doel ervan was om off-road naar Col De La Madeleine te rijden. Al gauw kwamen we in Fontaine-Le-Puits aan waar we maar één richting uit wilden : omhoog. Alweer kronkelden we dat het een lieve lust was en al gauw vonden we het goede wegje. En al gauw was het gedaan met de pret. Na een goeie 500 straffe meters stond er een verkeersbord ons ferm dik uit te lachen. Gezien de strenge reputatie van de groene en blauwe boskabouters-met-kepi konden we niet anders dan terug te bollen naar de vallei. Wat stom dat ze dat bord niet gewoon beneden hadden gezet.
Onderweg naar beneden passeerden we dit huis. Ge moet eens kijken hoever de WC staat, links vanboven !
Afin, dan maar gewoon "on-road" naar Col de la Madeleine, even goed big fun, maar daarvoor waren we natuurlijk niet gekomen. Kijk, van ginder hadden we dus gekomen, indien we off-road hadden kunnen rijden :
Goed, next big thing was de Col de Chaussy. Die deden we dus van boven naar beneden. Wel mannekes, da's ene om U te zeggen. Spaghetti ligt doorgaans minder kronkelig op uw bord dan deze reeks haarspeldbochten. Als iemand wilt weten waarom ge op een rij-examen achtjes leert draaien, met het stuur tegen de aanslag, achterrem lichtjes slepend, en de moto zover mogelijk naar binnen gedrukt, wel : dààrvoor. MACHTIG gewoon.
Nog enkele fotokes van onderweg:
Volgende col was de Galibier, maar als ge met Blackbert meegaat, dan moet ge snappen dat ge niks normaal doet. Dus we gaan toch niet zomaar efkes over de D902 naar Valloire zekers. A ba neent! Scherpziende Adelaar had met zijn adelaarsblik gezien dat er een stippelijntje liep tussen Albannette en Le Villard, wat op zijn beurt dan weer een asfalten toegangsdeur is naar Valloire. Zo gezien, zo gedaan. We verlaten Albannette en al gauw zitten we op een prachtige steenpiste, behoorlijk goed rijdbaar, maar ons instinct zegt toch dat het er niet al te pluis is. Da's hier precies een weg die door een niet-zo-oude steenlawine ploegt !
Google Maps geeft ons precies een beetje gelijk : http://goo.gl/maps/hjpkt
Afin, op 't einde dat pad kwamen we aan een lange slagboom die op slot was. Een chance dat we er met onze moto's nét naast konden. En toen zagen we het : de piste die we net achter ons hadden gelaten, was verboden terrein voor iedereen en alleman, zelfs gewone brave voetgangers, om één simpele reden : lawinegevaar !!!! Hm, langs de kant van waar wij kwamen stond er niks, zeker weten...
En dan moesten we ons nog door Valloire wurmen eh. Wurmen, jawel. Want er waren niet alleen een paar duizend "standaard"toeristen die zich liepen af te vragen wat ze daar nu eigenlijk deden, er waren daar ook een paar duizend Jeeps, Landcruisers, LandRovers, 4x4-vrachtwagens en 6x6-trucks en alles op minstens vier wielen dat een béétje gepimpt is om een kernoorlog te overleven. In-druk-wek-kend, het moet gezegd. Lijntje naar de affiche van het "event" : http://www.valloire.net/fr/il4-ete,actu ... rrain.aspx . Neen, we hebben er geen foto's van, veel te veel haast om daar weg te geraken.
En dan, enfin, de Galibier. Lange aanloop, relatief steil, veel coureurs, redelijk veel van die 4x4's en een strakke koude wind. Weg van hier ! Dan rappekes de col du Lautaret gedaan, maar als ik me niet vergis was daar ook niet veel over te vertellen.
Als laatste off-road col was de Col du Granon ingepland. Bedoeling was dan om rond Briançon een camping te zoeken. De vraag was eerst: "gaan we het ons riskeren?". Want het zag er ginder boven toch maar behoorlijk zwart uit. Maar bon, we zijn dan toch maar naar ginder gegaan, al was het maar om te zien hoe hard het daar zou regenen.... Het begin was alleszins "great". Vlotjes bromden de übermoto's omhoog langs alweer een hele sliert haarspelden. De ene zwalpende coureur na de andere werd genadeloos aan zijn lot overgelaten. Eindelijk kwamen we boven, een grote parking, een viewpoint met oriëntatietafel, wat bergpaadjes links en rechts... Aan het eind van de parking moesten we zijn, we rijden er naar toe en LAP, alweer een bord "verboden toegang", deze keer wegens militair domein.
Hoeveel lelijke woorden er door het Blackbrein gingen zal ik wel nooit weten, maar de rook van sigaretten vormde onbewust doodshoofdjes...
Nog twee sfeerbeeldjes van de donkere wolken aan één kant van de vallei:
Maar afin, de dreiging van in beslag genomen moto's was té sterk aanwezig om zomaar efkes een militair domein in te rijden. Rechtsomkeer dan maar ... (detail: in het gras lagen grote pakken hagel, dus 't moet daar kort geleden ferm geonweerd hebben)
Aangekomen in de vallei ging het dan rap naar Briançon, waar we tankten en een uiterst stille camping vonden. Wel een pak te ver van het centrum om daar iets te gaan eten. Maar goed dat we een baguette en een sossis bij hadden. Samen met een MinuutSoepje op het campinggaz-vuurtje was dat een érg lekker maal.
(bovenstaande foto is opzettelijk zo donker getrokken, om een accuraat idee te scheppen van de duisternis). )
Tja, en dan was het tijd om te maffen zeker?
col de la Madeleine
col de Chaussy
col du Galibier
col du Lautaret
col de Granon
Dag 3 was achteraf bekeken niet echt zo'n fijne dag. Het begon al 's ochtends. Vol goede moed sprongen we op onze moto's en stoomden we naar het begin van onze eerste off-road rit van de dag. Het doel ervan was om off-road naar Col De La Madeleine te rijden. Al gauw kwamen we in Fontaine-Le-Puits aan waar we maar één richting uit wilden : omhoog. Alweer kronkelden we dat het een lieve lust was en al gauw vonden we het goede wegje. En al gauw was het gedaan met de pret. Na een goeie 500 straffe meters stond er een verkeersbord ons ferm dik uit te lachen. Gezien de strenge reputatie van de groene en blauwe boskabouters-met-kepi konden we niet anders dan terug te bollen naar de vallei. Wat stom dat ze dat bord niet gewoon beneden hadden gezet.
Onderweg naar beneden passeerden we dit huis. Ge moet eens kijken hoever de WC staat, links vanboven !
Afin, dan maar gewoon "on-road" naar Col de la Madeleine, even goed big fun, maar daarvoor waren we natuurlijk niet gekomen. Kijk, van ginder hadden we dus gekomen, indien we off-road hadden kunnen rijden :
Goed, next big thing was de Col de Chaussy. Die deden we dus van boven naar beneden. Wel mannekes, da's ene om U te zeggen. Spaghetti ligt doorgaans minder kronkelig op uw bord dan deze reeks haarspeldbochten. Als iemand wilt weten waarom ge op een rij-examen achtjes leert draaien, met het stuur tegen de aanslag, achterrem lichtjes slepend, en de moto zover mogelijk naar binnen gedrukt, wel : dààrvoor. MACHTIG gewoon.
Nog enkele fotokes van onderweg:
Volgende col was de Galibier, maar als ge met Blackbert meegaat, dan moet ge snappen dat ge niks normaal doet. Dus we gaan toch niet zomaar efkes over de D902 naar Valloire zekers. A ba neent! Scherpziende Adelaar had met zijn adelaarsblik gezien dat er een stippelijntje liep tussen Albannette en Le Villard, wat op zijn beurt dan weer een asfalten toegangsdeur is naar Valloire. Zo gezien, zo gedaan. We verlaten Albannette en al gauw zitten we op een prachtige steenpiste, behoorlijk goed rijdbaar, maar ons instinct zegt toch dat het er niet al te pluis is. Da's hier precies een weg die door een niet-zo-oude steenlawine ploegt !
Google Maps geeft ons precies een beetje gelijk : http://goo.gl/maps/hjpkt
Afin, op 't einde dat pad kwamen we aan een lange slagboom die op slot was. Een chance dat we er met onze moto's nét naast konden. En toen zagen we het : de piste die we net achter ons hadden gelaten, was verboden terrein voor iedereen en alleman, zelfs gewone brave voetgangers, om één simpele reden : lawinegevaar !!!! Hm, langs de kant van waar wij kwamen stond er niks, zeker weten...
En dan moesten we ons nog door Valloire wurmen eh. Wurmen, jawel. Want er waren niet alleen een paar duizend "standaard"toeristen die zich liepen af te vragen wat ze daar nu eigenlijk deden, er waren daar ook een paar duizend Jeeps, Landcruisers, LandRovers, 4x4-vrachtwagens en 6x6-trucks en alles op minstens vier wielen dat een béétje gepimpt is om een kernoorlog te overleven. In-druk-wek-kend, het moet gezegd. Lijntje naar de affiche van het "event" : http://www.valloire.net/fr/il4-ete,actu ... rrain.aspx . Neen, we hebben er geen foto's van, veel te veel haast om daar weg te geraken.
En dan, enfin, de Galibier. Lange aanloop, relatief steil, veel coureurs, redelijk veel van die 4x4's en een strakke koude wind. Weg van hier ! Dan rappekes de col du Lautaret gedaan, maar als ik me niet vergis was daar ook niet veel over te vertellen.
Als laatste off-road col was de Col du Granon ingepland. Bedoeling was dan om rond Briançon een camping te zoeken. De vraag was eerst: "gaan we het ons riskeren?". Want het zag er ginder boven toch maar behoorlijk zwart uit. Maar bon, we zijn dan toch maar naar ginder gegaan, al was het maar om te zien hoe hard het daar zou regenen.... Het begin was alleszins "great". Vlotjes bromden de übermoto's omhoog langs alweer een hele sliert haarspelden. De ene zwalpende coureur na de andere werd genadeloos aan zijn lot overgelaten. Eindelijk kwamen we boven, een grote parking, een viewpoint met oriëntatietafel, wat bergpaadjes links en rechts... Aan het eind van de parking moesten we zijn, we rijden er naar toe en LAP, alweer een bord "verboden toegang", deze keer wegens militair domein.
Hoeveel lelijke woorden er door het Blackbrein gingen zal ik wel nooit weten, maar de rook van sigaretten vormde onbewust doodshoofdjes...
Nog twee sfeerbeeldjes van de donkere wolken aan één kant van de vallei:
Maar afin, de dreiging van in beslag genomen moto's was té sterk aanwezig om zomaar efkes een militair domein in te rijden. Rechtsomkeer dan maar ... (detail: in het gras lagen grote pakken hagel, dus 't moet daar kort geleden ferm geonweerd hebben)
Aangekomen in de vallei ging het dan rap naar Briançon, waar we tankten en een uiterst stille camping vonden. Wel een pak te ver van het centrum om daar iets te gaan eten. Maar goed dat we een baguette en een sossis bij hadden. Samen met een MinuutSoepje op het campinggaz-vuurtje was dat een érg lekker maal.
(bovenstaande foto is opzettelijk zo donker getrokken, om een accuraat idee te scheppen van de duisternis). )
Tja, en dan was het tijd om te maffen zeker?
Last edited by Muug on 16 Dec 2020 08:59, edited 3 times in total.
Re: Blackbert en Muug off-road in de Frans-Italiaanse Alpen
Dag4:
col de Montgenèvre
Colle l'Azzara
Colle Vaccera
Na een zalig rustige nacht in ons megasupertentje-dat-lekker-klein-opvouwt-zodat-het-in-een-zadeltas-past was het plezierig fris wakker worden terwijl het zonnetje alweer ferm aan het schijnen was. Nog een geluk dat onze tent goed in de schaduw stond, anders waren we zoals vele anderen wellicht al om 7u uit onze tent gebrand. Want heet was ze, die koperen ploert!
Met een volle tank en maag stortten we ons in de drukte van Briançon, richting Sestrière. Die weg is relatief druk maar er is veel ruimte om al wat te traag is vlot voorbij te rijden. De bochtjes zijn ook lekker positief verkant wat het motorrijden des te plezanter maakt. Moesten we hier wonen, we zouden ons een racer kopen! Het mag ook geen wonder zijn dat we hier een prachtige RC8 tegenkwamen. De tijd vloog voorbij en voor we het goed en wel doorhadden stonden we in Perosa Argentina, het Beveren van Italië (lol).
En jawel, ook hier zijn de Italiaanse flatgebouwen zo lelijk dat ze weer erg mooi worden:
Na wat heen en weer rijden vonden we de goeie zijstraat die ons richting Colle l'Azzara stuurde. Dat is een ferm colleke dat behoorlijk steil naar boven gaat, met een behoorlijk losse bodem. Enig tempo en goed mikken naar het goeie spoor is dus wel nodig. Missers op deze pas gaan normaal gezien niet zoveel pijn doen, het gaat immers door een bos en er is geen honderd meter diepe afgrond om in te stuiken. Tuurlijk, bomen zijn ook hard.
Afin, na een avontuurlijke roetsjbaan bergop arriveren we midden in de wolken bovenop de pas. Of is het mist? Gelijk hoe, het is hier een pak frisser dan beneden!
Boom -> Bert?
Koe-koe !
Mooi gebouwtje:
Op naar La Vaccera, de aangeduide tijd is te voet....
Na de nodige kiekjes en wat lebberen aan de fles, gaat het opnieuw naar beneden. Big fun! Op weg naar beneden passeren we trouwens een prachtige woning die geweldig contrasteert met de vuil bepleisterde appartementsblokken uit Perosa Argentina.
Wat ze allemaal niet kunnen met wat stenen:
Colle Vaccera is de volgende overwinning. Die herinner ik me als een moeilijke maar toch best snelle col. Een groot deel ervan liep bovenop de berg en ging dus niet al te veel bergop. Bovendien was de piste eens niet heel de tijd bezaaid met stenen maar bestond ze vooral uit hobbelige harde aardesporen. Aan 40-60 per uur was het prettig jumpen! Ja, op het einde van deze sprintpiste stond ik toch een tijdje ferm te hijgen.
Terwijl we stonden uit te puffen passeerde er een groepje mensen waarvan een jonge vrouw ons meteen in erg goed Engels aansprak. Bleek ze zelf een KTM-crosser te hebben en samen met haar man organiseerde ze enduroritten in de streek! Na een paar Choco Princen ging het dan weer naar beneden, naar de grote vlakke vallei, op weg naar ons volgende logement. De regenwolken hadden ondertussen de hele hemel gevuld en al gauw moesten we ons regengerief aantrekken. Wij blij dat we het onverharde reeds hadden verlaten! Vervolgens vertrokken we naar onze overnachtingsplaats in de buurt van het Santuario Di Valmala. Onderweg bleken de Karoo3's van Bert een beetje allergisch te reageren op water, wat natuurlijk minder fun was en niet zo goed opschoot. Nu ja, liever rustig rijden en aankomen dan te rap rijden en... Tegen dat we boven waren, waren onze pakken goed doorweekt. Een camping was nu geen goed idee. Waar zouden we al ons nat gerief moeten hangen? Nu, van de vorige reis wist Bert nog dat het bar/ristorante ook eigenlijk nog een hotel was. Dat stond wel nergens op de gevel te lezen, maar het gebouw was er alleszins groot genoeg voor.
(foto getrokken de ochtend erop)
Zo gezegd zo gedaan, kamer in beslag genomen, vol gelegd en gehangen met droog en nat gerief, de moto's wat verzorgd en dan was het etenstijd. Pas na drie gerechten hadden we door dat we een complete menu aan het opeten waren... Soit, het was lekker en veel. Amai!
Hier nog wat fotootjes van het Santuario, duidelijk een heel bekend bezoekoord voor vele zondagstoeristen, getuige de grote lege parking met verwachtingsvolle parkeerwachter-met-bordje, en de heel uitgebreide souvenirshop die aan de Sans en Santas de nodige financiën moet bezorgen.
Mind the ghost.
Santa Claus is dus een vrouw?
De dag erop waren de rondleidingen met megafoon al lang begonnen toen wij vertrokken, op naar de Varaita Stura.
col de Montgenèvre
Colle l'Azzara
Colle Vaccera
Na een zalig rustige nacht in ons megasupertentje-dat-lekker-klein-opvouwt-zodat-het-in-een-zadeltas-past was het plezierig fris wakker worden terwijl het zonnetje alweer ferm aan het schijnen was. Nog een geluk dat onze tent goed in de schaduw stond, anders waren we zoals vele anderen wellicht al om 7u uit onze tent gebrand. Want heet was ze, die koperen ploert!
Met een volle tank en maag stortten we ons in de drukte van Briançon, richting Sestrière. Die weg is relatief druk maar er is veel ruimte om al wat te traag is vlot voorbij te rijden. De bochtjes zijn ook lekker positief verkant wat het motorrijden des te plezanter maakt. Moesten we hier wonen, we zouden ons een racer kopen! Het mag ook geen wonder zijn dat we hier een prachtige RC8 tegenkwamen. De tijd vloog voorbij en voor we het goed en wel doorhadden stonden we in Perosa Argentina, het Beveren van Italië (lol).
En jawel, ook hier zijn de Italiaanse flatgebouwen zo lelijk dat ze weer erg mooi worden:
Na wat heen en weer rijden vonden we de goeie zijstraat die ons richting Colle l'Azzara stuurde. Dat is een ferm colleke dat behoorlijk steil naar boven gaat, met een behoorlijk losse bodem. Enig tempo en goed mikken naar het goeie spoor is dus wel nodig. Missers op deze pas gaan normaal gezien niet zoveel pijn doen, het gaat immers door een bos en er is geen honderd meter diepe afgrond om in te stuiken. Tuurlijk, bomen zijn ook hard.
Afin, na een avontuurlijke roetsjbaan bergop arriveren we midden in de wolken bovenop de pas. Of is het mist? Gelijk hoe, het is hier een pak frisser dan beneden!
Boom -> Bert?
Koe-koe !
Mooi gebouwtje:
Op naar La Vaccera, de aangeduide tijd is te voet....
Na de nodige kiekjes en wat lebberen aan de fles, gaat het opnieuw naar beneden. Big fun! Op weg naar beneden passeren we trouwens een prachtige woning die geweldig contrasteert met de vuil bepleisterde appartementsblokken uit Perosa Argentina.
Wat ze allemaal niet kunnen met wat stenen:
Colle Vaccera is de volgende overwinning. Die herinner ik me als een moeilijke maar toch best snelle col. Een groot deel ervan liep bovenop de berg en ging dus niet al te veel bergop. Bovendien was de piste eens niet heel de tijd bezaaid met stenen maar bestond ze vooral uit hobbelige harde aardesporen. Aan 40-60 per uur was het prettig jumpen! Ja, op het einde van deze sprintpiste stond ik toch een tijdje ferm te hijgen.
Terwijl we stonden uit te puffen passeerde er een groepje mensen waarvan een jonge vrouw ons meteen in erg goed Engels aansprak. Bleek ze zelf een KTM-crosser te hebben en samen met haar man organiseerde ze enduroritten in de streek! Na een paar Choco Princen ging het dan weer naar beneden, naar de grote vlakke vallei, op weg naar ons volgende logement. De regenwolken hadden ondertussen de hele hemel gevuld en al gauw moesten we ons regengerief aantrekken. Wij blij dat we het onverharde reeds hadden verlaten! Vervolgens vertrokken we naar onze overnachtingsplaats in de buurt van het Santuario Di Valmala. Onderweg bleken de Karoo3's van Bert een beetje allergisch te reageren op water, wat natuurlijk minder fun was en niet zo goed opschoot. Nu ja, liever rustig rijden en aankomen dan te rap rijden en... Tegen dat we boven waren, waren onze pakken goed doorweekt. Een camping was nu geen goed idee. Waar zouden we al ons nat gerief moeten hangen? Nu, van de vorige reis wist Bert nog dat het bar/ristorante ook eigenlijk nog een hotel was. Dat stond wel nergens op de gevel te lezen, maar het gebouw was er alleszins groot genoeg voor.
(foto getrokken de ochtend erop)
Zo gezegd zo gedaan, kamer in beslag genomen, vol gelegd en gehangen met droog en nat gerief, de moto's wat verzorgd en dan was het etenstijd. Pas na drie gerechten hadden we door dat we een complete menu aan het opeten waren... Soit, het was lekker en veel. Amai!
Hier nog wat fotootjes van het Santuario, duidelijk een heel bekend bezoekoord voor vele zondagstoeristen, getuige de grote lege parking met verwachtingsvolle parkeerwachter-met-bordje, en de heel uitgebreide souvenirshop die aan de Sans en Santas de nodige financiën moet bezorgen.
Mind the ghost.
Santa Claus is dus een vrouw?
De dag erop waren de rondleidingen met megafoon al lang begonnen toen wij vertrokken, op naar de Varaita Stura.
Re: Blackbert en Muug off-road in de Frans-Italiaanse Alpen
Dag5:
Varaita Maira
Colle Sampeire
Maira Stura
Colle Preit en Colle Esischie
col de la Lombarde
Bij het omhoog rijden vanaf ons hotelleke richting Varaita Maira komt Blackbert stoer aangereden:
Vervolgens doet hij stoer verder:
Om dan op zijn stoerst te eindigen !
Gelukkig is er eigenlijk niks aan de hand. Opstaan, rechtzetten, wat aarde afkloppen en voort richting koeien.
Moto beetje opzij gezet voor de beestjes.
Hoe klein is de mens!
We zijn echt wel een stofje op deze aardbol ! Vind Bert!
Viva Panda ! Het schetst mooi de relativiteit van ons avontuur.
Vet tongzoenen!
Zoveel schoonheid, een mens wordt er stillekes van:
Het wegje waar je niet in mag gaan, maar wel uit moogt komen?
In Elva nemen we de SP104. Ik ben niet katholiek, maar ik kan die madam hier wel appriciëren want de voeten van de "vangrail" waren doorgeroest. Eigenlijk is deze weg enkel voor plaatselijk verkeer, maar daar is het toch wel druk voor!
Lekker etentje, kleine snack, bediend door mooie jonge vrouw die niks anders dan Italiaans sprak, maar die tenminste traag sprak en goed articuleerde. Toppie!
Wegens geen toegang tot de Colle delle Preit tussen 9 en 17u (afin, eigenlijk 18u, maar de Italianen kunnen niet zo goed Italiaans lezen...) en omdat we daar al om half drie stonden, hebben we getracht om via een andere col over de bergen tot in FR te geraken. Via Vivière. Zeer de moeite waard om eens tot daar te rijden en om ginder te gaan wandelen. Maar de weg verloor onderweg zijn asfalt, en nadien werd de weg ook nog een pad.... Balen voor Bert.
Dan maar wat gerust en gerookt. Daarna eten en brandstof ingeslagen.
Om 17u reden we het eerste verbodsbord voorbij! Om een nieuw te ontdekken waarop men sprak van een verbod tot 18u Dan maar wat gegeten en gedronken. Best handig als je alles zelf mee hebt.
Varaita Maira
Colle Sampeire
Maira Stura
Colle Preit en Colle Esischie
col de la Lombarde
Bij het omhoog rijden vanaf ons hotelleke richting Varaita Maira komt Blackbert stoer aangereden:
Vervolgens doet hij stoer verder:
Om dan op zijn stoerst te eindigen !
Gelukkig is er eigenlijk niks aan de hand. Opstaan, rechtzetten, wat aarde afkloppen en voort richting koeien.
Moto beetje opzij gezet voor de beestjes.
Hoe klein is de mens!
We zijn echt wel een stofje op deze aardbol ! Vind Bert!
Viva Panda ! Het schetst mooi de relativiteit van ons avontuur.
Vet tongzoenen!
Zoveel schoonheid, een mens wordt er stillekes van:
Het wegje waar je niet in mag gaan, maar wel uit moogt komen?
In Elva nemen we de SP104. Ik ben niet katholiek, maar ik kan die madam hier wel appriciëren want de voeten van de "vangrail" waren doorgeroest. Eigenlijk is deze weg enkel voor plaatselijk verkeer, maar daar is het toch wel druk voor!
Lekker etentje, kleine snack, bediend door mooie jonge vrouw die niks anders dan Italiaans sprak, maar die tenminste traag sprak en goed articuleerde. Toppie!
Wegens geen toegang tot de Colle delle Preit tussen 9 en 17u (afin, eigenlijk 18u, maar de Italianen kunnen niet zo goed Italiaans lezen...) en omdat we daar al om half drie stonden, hebben we getracht om via een andere col over de bergen tot in FR te geraken. Via Vivière. Zeer de moeite waard om eens tot daar te rijden en om ginder te gaan wandelen. Maar de weg verloor onderweg zijn asfalt, en nadien werd de weg ook nog een pad.... Balen voor Bert.
Dan maar wat gerust en gerookt. Daarna eten en brandstof ingeslagen.
Om 17u reden we het eerste verbodsbord voorbij! Om een nieuw te ontdekken waarop men sprak van een verbod tot 18u Dan maar wat gegeten en gedronken. Best handig als je alles zelf mee hebt.
Last edited by Muug on 16 Dec 2020 09:02, edited 1 time in total.
Re: Blackbert en Muug off-road in de Frans-Italiaanse Alpen
Dag 5 nog steeds, Colle delle Preit dus nu, groots, echt de moeite om te wachten. We zijn vertrokken om 18u en volgens dat koninklijk besluit was verkeer tussen 21u en 6u sowieso verboden. We hadden drie uur om die col te doen... En de donkere wolken kwamen nader ...
Zoek Bert !
We hebben uiteindelijk 50 minuten gedaan over deze col, met wat gedonder rond onze oren wat maakt dat we niet te lang bleven. In het doorrijden van de vallei richting route nationale zijn we nog eens in onze gore-tex mogen springen en toen we de weg bereikten waren we verzopen kiekens.
Dan - na studie van de diverse kaarten van Bert - via colle Lombarde naar Isola 2000 gereden in FR. 't was daarboven ijskoud en het schemerde al , dus ik heb daar geen foto's genomen. Bert wel.
Zoek Bert !
We hebben uiteindelijk 50 minuten gedaan over deze col, met wat gedonder rond onze oren wat maakt dat we niet te lang bleven. In het doorrijden van de vallei richting route nationale zijn we nog eens in onze gore-tex mogen springen en toen we de weg bereikten waren we verzopen kiekens.
Dan - na studie van de diverse kaarten van Bert - via colle Lombarde naar Isola 2000 gereden in FR. 't was daarboven ijskoud en het schemerde al , dus ik heb daar geen foto's genomen. Bert wel.
Re: Blackbert en Muug off-road in de Frans-Italiaanse Alpen
ah
hier is een foto van de col de Lombarde, van Blackbert:
Freezing cold ginder, door de hoogte, het gebrek aan zon en een doorweekt motorpakje dat door de wind een gevoelsmatige temperatuur van min tien had of zo In Isola 2000 dan in "Le Vieux Chalet" een chambre d'hôte genomen, één groot tweepersoonsbed voor twee venten. Moet kunnen. Als elk op zijn helft blijft. Toffe gezellige café/resto eronder met een verdomd knappe uitbaatster! Maar daarvoor waren we niet gekomen natuurlijk.
hier is een foto van de col de Lombarde, van Blackbert:
Freezing cold ginder, door de hoogte, het gebrek aan zon en een doorweekt motorpakje dat door de wind een gevoelsmatige temperatuur van min tien had of zo In Isola 2000 dan in "Le Vieux Chalet" een chambre d'hôte genomen, één groot tweepersoonsbed voor twee venten. Moet kunnen. Als elk op zijn helft blijft. Toffe gezellige café/resto eronder met een verdomd knappe uitbaatster! Maar daarvoor waren we niet gekomen natuurlijk.
Last edited by Muug on 16 Dec 2020 09:03, edited 1 time in total.
Re: Blackbert en Muug off-road in de Frans-Italiaanse Alpen
Allez hop, dag 5 was eindelijk ten einde. Een verdomd druk maar zalig dagje ! En het werd nog beter...
Dag6:
col de la Moutière
col du Parpaillon
col de la Cloche
col de Valbelle
(col de Chérine)
col de l'Echelle
Bert had al gezegd dat we de LGKS niet gingen doen wegens te weinig tijd en wegens nog een resem cols die hij, ik of beiden nog niet gedaan hadden. Dus ging het van Isola 2000 (ijzig koud 's morgens) richting rest van de wereld.
Dag6:
col de la Moutière
col du Parpaillon
col de la Cloche
col de Valbelle
(col de Chérine)
col de l'Echelle
Bert had al gezegd dat we de LGKS niet gingen doen wegens te weinig tijd en wegens nog een resem cols die hij, ik of beiden nog niet gedaan hadden. Dus ging het van Isola 2000 (ijzig koud 's morgens) richting rest van de wereld.
Last edited by Muug on 16 Dec 2020 09:04, edited 1 time in total.
Re: Blackbert en Muug off-road in de Frans-Italiaanse Alpen
Eerste poging van de dag was een heel mooie erg Provencaals aandoende col. (Col d'Anelle) Helaas bleek deze col 100 hoogtemeters voor het einde plots te verdubbelen in steiltegraad, en het leek er sterk op dat hij heraangelegd was met een hele hoop behoorlijk grote steenslag.
Achter Bert zie je het stuk piste waarvoor we bedankt hebben.
(met excuses voor de eigenaardige tint van de foto, de camera was nog verkeerd ingesteld)
Hier sta ik met twee wandelaars die passeerden achter de bocht te kijken hoe het zit met het vervolg van de piste. Zoals steeds geeft de foto geen goede weergave van de steilte van de piste, de losheid ervan, ...
Dus zijn we maar terug naar beneden gekeerd, richting Parc National du Mercantour. Daar hebben we dan een lekker hapje genuttigd, waar Bert zijn skills als broodonthoofder toonde.
"Ginder boven is col de la Bonette, wij gaan daar off-road naar toe", wijst Bert
Maar éérst de Parpaillon.
Achter Bert zie je het stuk piste waarvoor we bedankt hebben.
(met excuses voor de eigenaardige tint van de foto, de camera was nog verkeerd ingesteld)
Hier sta ik met twee wandelaars die passeerden achter de bocht te kijken hoe het zit met het vervolg van de piste. Zoals steeds geeft de foto geen goede weergave van de steilte van de piste, de losheid ervan, ...
Dus zijn we maar terug naar beneden gekeerd, richting Parc National du Mercantour. Daar hebben we dan een lekker hapje genuttigd, waar Bert zijn skills als broodonthoofder toonde.
"Ginder boven is col de la Bonette, wij gaan daar off-road naar toe", wijst Bert
Maar éérst de Parpaillon.
Re: Blackbert en Muug off-road in de Frans-Italiaanse Alpen
Naar de Parpaillon rijden betekent een lange vallei doorrijden, waarbij je langzaam maar gestaag stijgt. Het is een behoorlijk populaire col, maar gelukkig viel dat wel mee vandaag, enkele quads en enkele jeeps was al wat we tegenkwamen.
Deze foto is een terugblik, we komen van ginder achter.
Wel verd..... schapen in de weg !
Alweer een prachtige lucht:
De piste was hier en daar een beetje schuin, beetje koddig om over te rijden.
En dan eindelijk een klassieke foto, de tunnelingang van de Parpaillon, een tunnelke van een eeuwtje oud.
Hij lijkt oneindig lang, maar 't midden ligt een pak hoger voor een beter afwatering. Je kan dus onmogelijk zien of er al iemand in de tunnel zit, en veel plaats om elkaar te passeren is er niet!
Grap van dit moment, ik weet dat we eerst de col d'Anelle gedaan hebben, en ik heb foto's van de Parpaillon, maar geen enkele meer van de la Bonette!
's avonds zijn we dan ons tent gaan opzetten op een camping in de buurt van Bardoneccia.
Deze foto is een terugblik, we komen van ginder achter.
Wel verd..... schapen in de weg !
Alweer een prachtige lucht:
De piste was hier en daar een beetje schuin, beetje koddig om over te rijden.
En dan eindelijk een klassieke foto, de tunnelingang van de Parpaillon, een tunnelke van een eeuwtje oud.
Hij lijkt oneindig lang, maar 't midden ligt een pak hoger voor een beter afwatering. Je kan dus onmogelijk zien of er al iemand in de tunnel zit, en veel plaats om elkaar te passeren is er niet!
Grap van dit moment, ik weet dat we eerst de col d'Anelle gedaan hebben, en ik heb foto's van de Parpaillon, maar geen enkele meer van de la Bonette!
's avonds zijn we dan ons tent gaan opzetten op een camping in de buurt van Bardoneccia.
Re: Blackbert en Muug off-road in de Frans-Italiaanse Alpen
Dag7:
Pnte Someiller
Mnt Jafferau
Afin, dit was ons beider hoogdag. Vandaag gingen we twee cols van megaformaat doen. Maar eerst toch efkes foto's van de gekke "caravans" van die camping:
De voorkant:
De achterkant:
De Sommeiller dus. 27km duurt het eer je boven bent. Een fascinerende afwisseling van lange snelle stroken en uiterst nauwe "hairpins" die jeeps in twee of drie keer moeten nemen. Maanlandschap ook, vanaf een bepaalde hoogte. Bovenaan zit je dan ook aan ruim 2900 meter ! Het was er frisjes, koud zelfs, en tijdens het verorberen van een stukje sossis begon het wat te sneeuwen ! Cool
De foto's:
Het lag er niet altijd even goed bij:
De top voor voertuigen:
En dan was het een kwestie van terugkeren naar het stadscentrum, eten, en op weg naar Mont Jafferau !
Pnte Someiller
Mnt Jafferau
Afin, dit was ons beider hoogdag. Vandaag gingen we twee cols van megaformaat doen. Maar eerst toch efkes foto's van de gekke "caravans" van die camping:
De voorkant:
De achterkant:
De Sommeiller dus. 27km duurt het eer je boven bent. Een fascinerende afwisseling van lange snelle stroken en uiterst nauwe "hairpins" die jeeps in twee of drie keer moeten nemen. Maanlandschap ook, vanaf een bepaalde hoogte. Bovenaan zit je dan ook aan ruim 2900 meter ! Het was er frisjes, koud zelfs, en tijdens het verorberen van een stukje sossis begon het wat te sneeuwen ! Cool
De foto's:
Het lag er niet altijd even goed bij:
De top voor voertuigen:
En dan was het een kwestie van terugkeren naar het stadscentrum, eten, en op weg naar Mont Jafferau !
Re: Blackbert en Muug off-road in de Frans-Italiaanse Alpen
De Jafferau is een bergtop, maar die is ook bekend van zijn forten. Je vindt hier meerdere ruïnes van militaire forten, van in de tijd dat FR en IT nogal veel boel hadden. Da's al behoorlijk lang geleden trouwens. Het Fort van Mont Jafferau is "by far" het meest indrukwekkende dat ik al van boven op een berg gezien heb. Het was letterlijk "in" de bergtop ingebouwd. Onmogelijk te achterhalen hoeveel verdiepen in de berg zaten, maar aan ingestorte gewelven te zien waren het er minstens drie ! En bovenop het fort waren meerdere kanons geplaatst, om de valleien er mee te bestrijken. Allez, te bombarderen eigenlijk.
We hadden eigenlijk wel geluk met het weer. OK, er waren een pak wolken die ons het zicht op de wereld rondom ons benamen, maar de wolken bleven heel mooi aan één kant van de berg. 's avonds hoorden we op de camping dat het in de vallei de hele dag slecht weer was geweest.
Het begin van de klim is het moeilijkst, omdat er x aantal zeer scherpe en zeer steile haarspeldbochten doorheen het bergbos klieven. Geen plek om te stoppen, af te stappen en foto's te nemen ! Terwijl wij zo stoer bezig waren, knalde een 1190 Adventure op baanbandjes ons in volle snelheid voorbij. Duidelijk een local die zijn weg wist. Amai die gast had zijn moto onder controle....
Dit was zo'n ingegraven gang, met zijkamertjes, tig meter onder het fort:
Daarboven is het fort. Meer kan je er niet van zien. Kikvorsperspectief weet je wel.
Je kan er naar toe rijden, of wandelen. En als je gek genoeg bent is er tussen de muren ook wel plaats om je tentje op te zetten. Maar daar was het weer te slecht voor eigenlijk.
Het was enorm moeilijk om de grootheid van het fort te vatten in een foto. Ik heb net even gekeken op de satellietbeelden van Google Maps en Viamichelin.be en je ziet het fort nauwelijks.
We hadden eigenlijk wel geluk met het weer. OK, er waren een pak wolken die ons het zicht op de wereld rondom ons benamen, maar de wolken bleven heel mooi aan één kant van de berg. 's avonds hoorden we op de camping dat het in de vallei de hele dag slecht weer was geweest.
Het begin van de klim is het moeilijkst, omdat er x aantal zeer scherpe en zeer steile haarspeldbochten doorheen het bergbos klieven. Geen plek om te stoppen, af te stappen en foto's te nemen ! Terwijl wij zo stoer bezig waren, knalde een 1190 Adventure op baanbandjes ons in volle snelheid voorbij. Duidelijk een local die zijn weg wist. Amai die gast had zijn moto onder controle....
Dit was zo'n ingegraven gang, met zijkamertjes, tig meter onder het fort:
Daarboven is het fort. Meer kan je er niet van zien. Kikvorsperspectief weet je wel.
Je kan er naar toe rijden, of wandelen. En als je gek genoeg bent is er tussen de muren ook wel plaats om je tentje op te zetten. Maar daar was het weer te slecht voor eigenlijk.
Het was enorm moeilijk om de grootheid van het fort te vatten in een foto. Ik heb net even gekeken op de satellietbeelden van Google Maps en Viamichelin.be en je ziet het fort nauwelijks.
Re: Blackbert en Muug off-road in de Frans-Italiaanse Alpen
Hier zie je mooi hoe de wolken letterlijk aan één kant van de berg blijven. Wij kwamen van ginder achter.
Hier zie je een kanonschietplatform, met een gradenboog, om het kanon te kunnen richten.
Deze foto, waar Bert van een hoger naar een lager deel van het for klautert, toont nog het beste de grootte van het fort aan. Ik stond zelf nog steeds minstens drie etages boven de laagste zichtbare etage.
Was het weer beter geweest, dan hadden we er vast en zeker langer gebleven en meer foto's getrokken.
Na deze bezichtiging volgden we dan per moto het pad verder, met natuurlijk het idee om weer af te dalen. Dra kwamen we aan de bovenste lijn van een kabellift aan, en vandaar dook er een vervaarlijk pad behoorlijk "loodrecht" - met de nodige dubbelsteile haarspeldknikken - naar beneden. Hier was het een kwestie van recht op de pedalen staan, kont tegen of vlak boven de duozitplaats, armen quasi gestrekt en spieden naar het juiste spoor. Tegelijk afremmen in eerste op de moto en meestal ook zelfs nog bijremmen met de remmen omdat het anders te snel ging! Af en toe was het zelfs zo steil dat je de moto gewoon maar beter liet roetsjen (nog steeds motorremmend) omdat je zag dat hij 20m verder wat uitloop had...
En beneden kwamen we deze Landcruiser tegen : hij had zijn achterste remmen verbrand tijdens de afdaling....
Hier zie je een kanonschietplatform, met een gradenboog, om het kanon te kunnen richten.
Deze foto, waar Bert van een hoger naar een lager deel van het for klautert, toont nog het beste de grootte van het fort aan. Ik stond zelf nog steeds minstens drie etages boven de laagste zichtbare etage.
Was het weer beter geweest, dan hadden we er vast en zeker langer gebleven en meer foto's getrokken.
Na deze bezichtiging volgden we dan per moto het pad verder, met natuurlijk het idee om weer af te dalen. Dra kwamen we aan de bovenste lijn van een kabellift aan, en vandaar dook er een vervaarlijk pad behoorlijk "loodrecht" - met de nodige dubbelsteile haarspeldknikken - naar beneden. Hier was het een kwestie van recht op de pedalen staan, kont tegen of vlak boven de duozitplaats, armen quasi gestrekt en spieden naar het juiste spoor. Tegelijk afremmen in eerste op de moto en meestal ook zelfs nog bijremmen met de remmen omdat het anders te snel ging! Af en toe was het zelfs zo steil dat je de moto gewoon maar beter liet roetsjen (nog steeds motorremmend) omdat je zag dat hij 20m verder wat uitloop had...
En beneden kwamen we deze Landcruiser tegen : hij had zijn achterste remmen verbrand tijdens de afdaling....
Re: Blackbert en Muug off-road in de Frans-Italiaanse Alpen
Dag8:
col du Mnt Cénis
col de l'Iseran
cormet d'Arêches
Na een laatste afscheid van de bestuurders van de Landcruiser zijn we doorgereden naar de camping Gran Bosco. Redelijk bekend bij off-roaders omwille van de grote speeltuin errond. Blijkt die echter langs een nationale te liggen én naast een autostrade én naast een spoorweg die 's nachts overwegend door vrachtverkeer wordt gebruikt. Het aanhoudende gezoem en gedender was grappig genoeg net genoeg monotoon om te helpen in slaap te vallen. 's nachts was er helaas zoveel licht dat je niet eens onopvallend kon piesen naast je tent. Soit, goed geslapen, hard bekeken geweest met onze twee stoffige KTM's en voort maar weer. Routine zat er goed in: om 8u opstaan en rond 10u vertrokken we dan. Als de wekker stond tenminste. Niet vandaag dus. Pas om 8.45u wakker geschoten. Wekker vergeten. Dus pas tegen 10.45u van ons erf geraakt.
Col du Mnt Cénis is ene om in te kaderen. Gesteld dat het kader groot genoeg is om de stenen erin te krijgen. Amai ni, daar zijn we ferm door elkaar gerammeld geweest ! Godzijdank had ik de demping net weer twee klikjes zachter dan comfort gezet, anders waren m'n vulling eruit gerammeld. Het was echt moeilijk spoor kiezen, en geregeld liep het minst erge stuk vlak naast de toch wel diepe afgrond. Nu ja, je hebt op dat moment sowieso zo'n hyperfocus dat je enkel dat spoortje van 10cm ziet. Dat 100m diepe gat ernaast registreer je eigenlijk niet... tot je er voorbij bent.
Sorry voor de vele foto's van deze col en zijn meer.
Bosje komt zo...
Hoogtevrees? Eerder duizelig van de speldbochtjes ja !
Ruig
Tot hier dus was er altijd wel een "spoortje" geweest waar het net iets minder denderde, maar bij deze passage was één blik genoeg: het maakte niet uit waar je reed... dus gewoon blik vooruit en gas geven met dat beestje. Centrifugaalkrachten, gyroscopische krachten en voorwaarts momentum zorgden voor de goede afloop.
Ruiger
Ruigst
en dan weer superlief !
Toen we een Kia geparkeerd zagen wist ik het wel: het ruigste was achter de rug.
We arriveren aan het meer:
En we laten het achter ons:
col du Mnt Cénis
col de l'Iseran
cormet d'Arêches
Na een laatste afscheid van de bestuurders van de Landcruiser zijn we doorgereden naar de camping Gran Bosco. Redelijk bekend bij off-roaders omwille van de grote speeltuin errond. Blijkt die echter langs een nationale te liggen én naast een autostrade én naast een spoorweg die 's nachts overwegend door vrachtverkeer wordt gebruikt. Het aanhoudende gezoem en gedender was grappig genoeg net genoeg monotoon om te helpen in slaap te vallen. 's nachts was er helaas zoveel licht dat je niet eens onopvallend kon piesen naast je tent. Soit, goed geslapen, hard bekeken geweest met onze twee stoffige KTM's en voort maar weer. Routine zat er goed in: om 8u opstaan en rond 10u vertrokken we dan. Als de wekker stond tenminste. Niet vandaag dus. Pas om 8.45u wakker geschoten. Wekker vergeten. Dus pas tegen 10.45u van ons erf geraakt.
Col du Mnt Cénis is ene om in te kaderen. Gesteld dat het kader groot genoeg is om de stenen erin te krijgen. Amai ni, daar zijn we ferm door elkaar gerammeld geweest ! Godzijdank had ik de demping net weer twee klikjes zachter dan comfort gezet, anders waren m'n vulling eruit gerammeld. Het was echt moeilijk spoor kiezen, en geregeld liep het minst erge stuk vlak naast de toch wel diepe afgrond. Nu ja, je hebt op dat moment sowieso zo'n hyperfocus dat je enkel dat spoortje van 10cm ziet. Dat 100m diepe gat ernaast registreer je eigenlijk niet... tot je er voorbij bent.
Sorry voor de vele foto's van deze col en zijn meer.
Bosje komt zo...
Hoogtevrees? Eerder duizelig van de speldbochtjes ja !
Ruig
Tot hier dus was er altijd wel een "spoortje" geweest waar het net iets minder denderde, maar bij deze passage was één blik genoeg: het maakte niet uit waar je reed... dus gewoon blik vooruit en gas geven met dat beestje. Centrifugaalkrachten, gyroscopische krachten en voorwaarts momentum zorgden voor de goede afloop.
Ruiger
Ruigst
en dan weer superlief !
Toen we een Kia geparkeerd zagen wist ik het wel: het ruigste was achter de rug.
We arriveren aan het meer:
En we laten het achter ons:
Last edited by Muug on 16 Dec 2020 09:07, edited 2 times in total.