Ook in het echte leven... Ik heb een beetje een turbulente week achter de rug, ik heb stevig op mijn bakkes gekregen. Daarna heb ik gekeken wat er eigenlijk kapot was en wat er nog goed was, ik heb ne keer mijnen pels uitgeschud en een vrij drastische beslissing genomen.
Dinsdagochtend kom ik op het werk, er was een overleg voorzien waarin en plan van aanpak ging bespreken met mijn baas omtrent een probleem op het werk. Ik had me goed voorbereid, wist wat ik ging zeggen enzo. Enfin, ik was er klaar voor. In plaats van dat plan uit te leggen, krijg ik te horen dat ik ontslagen ben! FUCK! Amper uitleg over waarom, ik heb de indruk dat die bazin mijnen kop niet kon zien, andere rationele verklaring heb ik niet echt voor.
Maar om 9u15 stond ik dus terug aan de deur, het was een h??l korte werkdag. De rest van de dag heb ik heel hard gevloekt, ben ik h??l kwaad geweest en heb ik zelfs geblet.
Woensdag heb ik nagekeken wat er allemaal kapot was. Eerst een periode van 16 jaar gewerkt bij mijn eerste werkgever, waar ik serieuze promoties gemaakt had en uiteindelijk leiding gaf aan een team van een 30 personen, verantwoordelijk was voor een budget van 2,5 miljoen euro, enfin ik had daar iets bereikt. Dan ander werk gezocht, dat dichter bij huis was en beter betaald was en dat ook gevonden. Na een jaar besluit ik dat die job niks voor mij was en ik geef mijn ontslag daar. 't Is te zeggen, zo dom ben ik nu ook weer niet, ik vraag eerst vriendelijk, dan iets minder vriendelijk of ze me willen ontslaan en uiteindelijk gebeurd dat ook. Na een paar maanden zonder werk te zitten, was ik sinds mei terug aan de slag bij een andere werkgever. Ik deed daar een job die me wel aanstond. Eigenlijk liep dat niet slecht, ok , het was een nieuwe job en ik moest me daar nog verder inwerken, en dan krijg je te horen dat ik met een opzegvergoeding van 1 week op straat staat stond en ik weet zelfs niet waarom.
Niet echt een geweldig uitgangspunt om opnieuw werk te gaan zoeken. Ga in een sollicitatiegesprek maar eens uitleggen hoe het komt dat je op de twee laaste jobs stevig de mist in bent ingegaan maar dat je wel kandidaat bent om een soortgelijke job te doen en nog wel de beste van alle andere kandidaten die daar ook voor solliciteren.
Ik heb dan gekeken wat ik anders kan met mijn diploma, dat blijkt niet veel te zijn. Als maatschappelijk assistent met enkel ervaring in de sociale sector, daar serieus opgeklommen waardoor dat ik een stevig loon had, is het niet evident om in andere sectoren andere dingen te gaan doen zonder op financieel vlak heel veel in te leveren maar vooral, ik wil kunnen doen in mijn leven wat ik graag doe en ik wil zelf keuzes kunnen maken. Door deze tegenslag ben ik meer een positie gekomen waarin ik zou moeten gaan doen wat er nog overschiet, mijn eigen keuze is erdoor beperkt.
Donderdagochtend ben ik naar de VUB getrokken, heb ik met een madam van studiebegeleiding gesproken en na de middag was ik ingeschreven als student arbeidspsycholiogie. En eigenlijk ben ik nu zelfs een beetje content dat ik begin van de week ben buitengesmeten. Als dat niet gebeurd was, had ik deze kans nooit genomen. Financieel zal het niet gemakkelijk zijn maar we hebben het "gezinsbudget" een keer anders geschikt, er zijn wat dingen die te koop gaan komen er zullen een aantal besparingen komen. Voorlopig kunnen de moto's blijven, rijden zal wat minder worden. Maar wat voor mij het belangrijkste is, ik kan mijn eigen leven verder leiden. Ik kan nu een jaar of 3 gaan studeren, iets wat ik ook graag doe en heb daarna ook weer meer kansen om werk te vinden waar ik zelf voor kies en dat ik graag doe. En als het niet zo loopt? Dan heb ik op zijn minst geprobeert! Je mag me succes wensen
), maar het is natuurlijk toch een hele stap.
